Make-up

Lieve is jarig. Ze krijgt het ene prachtige cadeau na het andere. Een voorleesboek, een puzzel, een doos Lego. Allemaal cadeaus die ik als suggestie had doorgegeven zonder dat Lieve ervan wist. Tot mijn vader kwam.

Die had besloten om met haar het een en ander uit te zoeken toen Lieve daar was logeren. Ik vermoed dat ze door een soort plastic fantastic prinsessenwalhalla hebben gelopen, want op haar verjaardag werden achter elkaar een prinsessenkroon met nepdiamanten, een Frozen pyjama, een Frozen paraplu én een make-upkoffer uitgepakt. Een koffer van plexiglas met aluminium afwerking en felroze glitterende laatjes vol vierkantjes roze, blauwe en rode glitteroogschaduw, mini-lipglossjes en een heus poederkwastje. Daar kon geen voorleesboek of verantwoord hout tegenop. De rest van de dag liepen alle kinderen met glitterende ogen en ik voorzag vanaf nu iedere dag strijd om of ze alsjeblieft make-up op mocht.

Ik ben er niet zo blij mee, met het cadeau. En ik vraag me af waarom niet. Ik vind make-up niet iets voor een vijfjarige, maar ik kan niet goed uitleggen waarom. Er staat hier een volledige keuken waarmee een volledig huishouden nagespeeld wordt, maar make-up vind ik ineens niet voor kinderen. In feite is dat net zo goed nadoen. Of is het soms omdat ik niet wil dat ze er als een kleine Lolita bij loopt? En waarom dan niet? Ze loopt ook rond op kleine hakjes en met een glitterkroon op haar hoofd. Of ben ik met mijn feministische inborst bang dat ze op deze manier een prinsesje wordt dat slaafs wacht tot een prins haar komt redden? Ik ben dat ook niet geworden en ik was als vijfjarige ook zielsgelukkig geweest met zo’n make-updoos.

De volgende ochtend staat de make-updoos op tafel en ik besluit het voor vandaag maar te laten gebeuren. Oogschaduw, lipgloss, blusher en overal glitters overheen. Gaan we straks wel lekker Zuidasje spelen. Dat we ons opmaken om daarna naar onze leidinggevende functie te gaan met prima salaris en carrièreperspectieven. Met een kroon op, kan best.