‘Hoeveel weken ben je nou?’ ‘31,’ antwoord ik. Om er achteraan te brommen dat het voelt als 40. In de afgelopen vier weken ben ik uit mijn beide zwangerschapsbroeken gegroeid, heb ik voor de derde keer grotere bh’s moeten bestellen en kan ik officieel mijn tenen niet meer zien. Ik slaap slecht, sjouw veel te veel kilo’s mee en de bewegingen van de baby doen me pijn. Voor ervaren zwangeren misschien herkenbaar, maar voor mij als nieuweling lijkt het in niets op de befaamde roze wolk. Eerder op een donderwolk.
Mijn kijk-ik-kan-alles-mentaliteit heeft het deze week zwaar te verduren. Nu ik het derde trimester ingerold ben, slaat de moeheid toe. Mijn concentratie aan het einde van de dag is zo ver weggezakt dat het in de auto levensgevaarlijk begint te worden. Wandelen heet al zeker twee weken waggelen. En dan de hormonen! Ze geven me opvliegers waardoor ik het liefst al mijn kleren uittrek, of ik nu bij een klant ben of in een koffietent. Oorlogsfilms waar ik voorheen van onder de indruk was? Daar kan ik nu alleen maar huilend naar kijken. Wat zijn mensen door en door slecht.
Het helpt ook niet dat iedereen na de aantal-weken-vraag verbaasd roept dat ik dan wel erg rond ben. Dat zie ik zelf ook wel. Mijn baby weegt nog maar 1,5 kilo, de overige 14 zijn van mezelf. En met die 14 kilo lijkt er ook – behalve de baby – een ander persoon in me te wonen. Eentje die kozijnen en deuren graag gepoetst wil zien (really?), die om twee uur ‘s nachts rompertjes moet strijken en die zich in grote groepen mensen vooral heel ongemakkelijk voelt. Ik – die vanaf de andere kant van de wereld handgeschreven kaartjes stuurt aan mensen die ik nog nooit ontmoet heb – vergeet mijn schoonmoeder te bellen op haar zestigste verjaardag. Als ik in tranen uitbarst boven een bord eten dat voor mij te scherp gekruid is, kijkt Mark me vragend aan. ‘Wie ben jij?’
En toch, als ik weer puffend een trap oploop, weet ik, het duurt nog maar eventjes. Wat zijn die negen weken nou op een mensenleven? Straks houd ik een echt mensje vast, in plaats van te aaien over een bult die vermoedelijk zijn linkervoet is. Een mensje dat van mij is, dat bij mij hoort en dat erop mag vertrouwen dat hij bij mij veilig is.
Mijn blik, die altijd zo op buiten gericht was, keert langzaam naar binnen. Het is geen desinteresse naar anderen (of misschien ook wel?), maar verhalen over daten, burnouts of wilde vakantieplannen zijn aan mij momenteel niet meer besteed (sorry!). Al liggend op de bank ben ik hard bezig om een mens te maken. Niks doen is het echt niet hoor, zeg ik als er iemand belt. Met repen chocola, een herfstdekentje en een goeie serie is mijn voormalige killerbody nu tijdelijk een creating body. En daar ben ik nog negen weken heel erg druk mee.
Deze illustratie komt uit de Relax Mama Zwangerschapskalender. Een kalender met 42 harten onder de riem, spreuken en plaatjes die ervoor zorgen dat je kunt blijven lachen om jezelf en je hormonen. Het kalendertje kost 14,99 en is te krijgen in de boek- en cadeauwinkels of online.
Geen reacties