Het loopt niet goed af. En toch ook weer wel.

Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze is ook schrijver en theatermaker en schrijft hele mooie blogs met een lach en een traan.

“Je weet niet waar je aan begint. Dat geldt voor het openslaan van een boek; dat is ook zo bij het krijgen van een kind.” Zo begint mijn boek Je kan tenminste zwanger worden – en wat er nog meer niet (of wel) helpt na een miskraam.

“Het wordt geen mooi verhaal en toch ook weer wel. Een zwaar verhaal. Toen ik het meemaakte, werd het bijna alleen dragelijk wanneer ik ruimte maakte voor de zwaarte. Dus dat doe ik in dit boek ook. Het wordt tegelijk een licht verhaal, want zonder humor had ik het niet overleefd, denk ik.

Een verhaal over dat ik moeder werd en toen toch niet en toen toch wel en toen… Nou ja, laat ik niet alles verklappen. Behalve dit: het loopt niet goed af. En toch ook weer wel.”

Zou het dit keer goed gaan?

Afgelopen maanden heb ik op deze site geschreven over wat er na de afloop van dit verhaal gebeurde. Een nieuwe zwangerschap, vol hoop en liefde. Maar daarbovenop toch vooral een hoop angst. Zou het dit keer goed gaan?

Maandenlang maakte ik me zorgen of deze baby door zou leven in mijn buik. Dat doet hij. Dus ineens moet ik me voorbereiden op zijn daadwerkelijke komst. Rompers uit de berging halen, een wiegje in elkaar schroeven, me verdiepen in borstvoeding. Hopen dat er hoogzomer ergens een kraamverzorgende vandaan gehaald kan worden. En o ja, hoe gaat een bevalling ook alweer precies? En dan straks: een baby erbij. Een nieuw hoofdstuk.

‘Je kan zo mooi schrijven over de zwaarte,’ zei Elsbeth tijdens mijn boeklancering een paar weken geleden. ‘Stel dat je straks na je bevalling ineens op een roze wolk zit, wat dan?’ We moesten er allebei om lachen. Ja, dat zou toch een groot probleem zijn, waar zou ik dan over moeten schrijven? ‘Ah joh,’ zei ik. ‘Ik vind altijd wel wat om moeilijk over te doen.’

Tepelkloven, kraamtranen, gebroken nachten, buikkrampjes, eindeloos gehuil… Ik kan niet wachten totdat dat m’n problemen zijn. Want dan is er gewoon een baby bij! (Maar als het zover is, hoef je me niet aan deze uitspraak te herinneren, hoor).

Tot over een paar maanden!