Luis

De vergadering duurt lang. Mijn collega blijft maar praten en ik kan mijn aandacht er maar amper bijhouden. Ik wiebel met mijn voet en woel met mijn hand door mijn haar. Op mijn hoofdhuid voel ik een dingetje. Vast een uitgedroogd bloesempje dat op mijn hoofd is gewaaid. Ik loop wel eens meer de hele dag met een kapsel vol droogbloemen zonder dat ik het in de gaten heb.
Ik trek het dingetje uit mijn haar en kijk ernaar. Het bloesempje heeft zes pootjes, een doorschijnend achterlijfje en krioelt tussen de vingertoppen van mijn duim en middelvinger. Ik zit hier middenin een vergadering met een hoofdluis tussen m’n vingers.
“Heb jij nog iets voor de rondvraag, Sanne?”
“Eh ja, wie weet er een goed middel tegen hoofdluis?”

Dezelfde avond kam ik Lieves haar goed door met de luizenkam die ik al had liggen. Die had ik meteen maar gekocht na het derde ‘er zijn luizen geconstateerd’-mailtje van school in de tweede maand dat ze op school zat.
Het is jagen in het klein. Zorgvuldig woel ik tussen de haren in de hoop een beestje te kunnen vinden. Na lang kammen stroop ik vijf stuks uit haar bos. Vakkundig pletten we ze tussen een wc-papiertje.
De volgende dag gaan we verder met het strijdplan: shampoo, lotion en een extra kam worden onze wapens. Dit weekend staat in het teken van de luizensafari. De jacht is geopend. We shampooën, lotionnen en kammen dat het een lieve lust is. We gaan samen onder de douche en kijken hoe heftig we kunnen wiebelen met ons hoofd tot de berg vol luizenshampoohaar van ons hoofd glijdt. Je moet iets als dat spul een kwartier moet intrekken. Vanaf de plank in de badkamer lacht de mevrouw op de verpakking van de luizenshampoo ons vrolijk toe. Zij wel. En we kammen, kammen, kammen.

Na een paar dagen lijken ze te zijn uitgeroeid. Alle middelen zijn ingezet en de strijd is gestreden. We hebben gewonnen. Nu kunnen we weer lekker knuffelen met onze hoofden dicht tegen elkaar. Of voel ik daar nu iets kriebelen?