Ting ting ting. Ik tik tijdens de wekelijkse familieborrel zachtjes met mijn mes tegen mijn champagneglas, hopend dat niemand het hoort. Afgelopen weekend heb ik een speech geschreven, speciaal voor dit moment. Om te vertellen hoe blij ik ben met Joost, mijn ouders, zusje, broertje en zwager, hoe bijzonder ze voor me zijn en dat ik nooit zonder ze wil. Ik had de woorden in een uurtje op papier, want schrijven dat kan ik wel. Maar bij het idee dat ik mijn relaas hardop moet voordragen, sputtert elke vezel in mijn lijf tegen.
‘Groeien doe je buiten je comfortzone’ en ‘Geweldige dingen gebeuren zelden binnen je comfortzone’. Het is een greep uit de spreuken die de kaften en pagina’s van de uitdijende rij zelfhulpboeken in mijn boekenkast sieren. Allemaal opgeschreven door iemand die het tot missie heeft verheven om mij dingen te laten doen die ik wel wil, maar niet durf. Omdat ik op sommige dagen heel stoer ben, maar de rest van de tijd niet in de categorie superhelden thuishoor.
Ik kan wat leren van Benja, die regelmatig zonder enige angst van het bed op de grond springt. Hup, in het diepe. Natuurlijk, hij vraagt ook vaak om een handje als hij van de stoep af moet stappen, maar hij doet het precies zoals hij het wil. Ik niet, want ik durf niet. En dat schuurt. Omdat ik mezelf teleurstel, me klein houd en kansen laat liggen. Omdat ik altijd iemands hand vasthoud.
“Ik wil graag als ceremoniespreker bij bruiloften aan de slag. Ik wil het liefdesverhaal van een bruidspaar in tekst vangen en ze daarna in de echt verbinden. Alleen: ik durf niet,” biechtte ik een tijdje terug op aan een vriendin. “Want om deze droom uit te laten komen, moet ik voor groepen mensen spreken. En ik lig al wakker van het voorstelrondje bij een nieuwe opdrachtgever.” Twee dagen later ligt er een kaart van haar op de deurmat. “Ik wilde altijd al trouwen, maar nu helemaal.”
Het blijkt precies het juiste duwtje in mijn rug. Wat als al die wijze lessen in mijn boekenkast geen toevallig bij elkaar geplaatste woorden blijken, maar er buiten mijn eigen veilige grenzen echt veel meer te beleven valt? Om dat uit te zoeken, speech ik tegenwoordig bij mijn eigen familie en presenteer ik het programma tijdens de babyshower van m’n zusje. Met een knoop in mijn maag en rode vlekken in m’n nek. Maar ook met een groot applaus achteraf. Van mijn publiek en mezelf. Zo stap ik nu al af en toe met losse handen van de stoep. Nog even en ik spring dagelijks lachend van het bed.
Geen reacties