Later

Het is 2050. Ik sta in de keuken van mijn dochter Lieve en maak ‘lasagne van oma’ die mijn kleindochter Nina zo lekker vindt. Ze zit aan tafel te kleuren en voelt zich gelukkig al wat beter dan toen Lieve me belde vanochtend.

De voordeur gaat open en ik hoor ‘hoi hoi!’ vanuit de gang. Nina glijdt van haar stoel en rent op haar moeder af. Lieve tilt haar op. “Ah, jij ziet er alweer wat beter uit!” Met haar dochter op haar heup loopt ze naar me toe. Ze ademt de geur van bechamel, tomatensaus en gesmolten kaas diep in. “O, lekker mam,” zegt ze en geeft me een kus.

Aan tafel vertelt ze over haar drukke werk als dierenonderzoeker en ik vertel over de wandeling die haar snotterende dochter en ik hebben gemaakt.
“Zo fijn dat je kon, ik weet echt niet hoe ik thuis iets voor elkaar had kunnen krijgen.”

Ik knik. “Dat is ook bijna niet te doen,” zeg ik. “Ik weet nog goed hoe moeilijk papa en ik het hadden als we thuis moesten werken met jullie. Dertig jaar geleden moest dat ook langer dan een dagje. Toen zat de hele wereld weken lang thuis vanwege een virus. Kom, hoe heette het ook alweer?”
“Het coronavirus,” zegt Lieve terwijl ze nog een keer opschept, “dat herinner ik me nog wel! O, dat vond ik zo gezellig!”

Mijn vork was net op weg naar mijn mond met een hap lasagne, maar ik laat ‘m weer terug zakken.
“Meen je dat nou?”

Ik denk terug aan hoe het ging. Ik herinner me de stortvloed aan adviezen die met de dag verschilden, de vele schema’s, de knallende ruzies, de zorgen om het missen van school terwijl Lieve net leerde lezen en schrijven, de zorgen om onze eigenwijze ouders (‘eet gewoon een sinaasappel’) en het de hele dag op elkaars lip zitten. De druk om m’n werk te blijven doen, hun schoolwerk voort te zetten, boodschappen te doen voor de buren, het huis schoon te houden en dertig keer je handen wassen op een dag.

“Ja,” zegt Lieve. “Jullie waren er de hele dag. We gingen ’s ochtends met z’n vieren wandelen, dat deden we normaal nooit. En we gingen schooltje spelen en de juf stuurde filmpjes. Dat vond ik echt cool.”

Ik glimlach. Zo was het ook ja. Zo was het ook.