‘Mama?’
‘Ja?’
Ik sta binnen in de keuken en wil net de vaatwasser inruimen.
‘Mama, als ik heel hard schommel dan wordt mijn hoofd helemaal leeg.’
Eigenlijk dacht ik dat hij voor de zoveelste keer vandaag zou vragen hoe warm het is en hoelang geleden het was dat we aan het eten waren. Deze zag ik even niet aankomen.
‘Wat goed dat je dat merkt, Quin,’ zeg ik uiteindelijk als ik mezelf weer hersteld heb. ‘Vind je het daarom zo fijn om te schommelen?’
Ik besluit dat de vaat wel even kan wachten en loop de tuin in waar Quin hard aan het werk is op de schommel.
‘Ja, ik denk het wel.’
Elke keer als hij op het hoogste punt komt, en net over de schutting kan kijken, tuurt hij zo ver als hij kan de verte in. Alsof daar de antwoorden liggen.
‘Maar hoe werkt dat dan?’ vraag ik toch wel erg nieuwsgierig geworden. Terwijl ik de vraag stel, besef ik hoe ingewikkeld die vraag is.
‘Nou, mijn hoofd is een soort bibliotheek.’
Quin praat meestal niet zo makkelijk, en al helemaal niet over zichzelf. Maar blijkbaar moet dit er echt even uit.
‘Maar dan niet vol met boeken, zoals in de echte bibliotheek. Maar vol met informatie.’
Ik ga er voor zitten. In gedachten ga ik al onze gesprekken af. Hebben we het hier eerder over gehad? Hoe komt hij aan deze wijsheid? En hij praat maar door.
‘En als ik dan schommel dan vliegt al die informatie uit mijn hoofd.’
‘Wauw,’ stamel ik nu.
‘Ja. Ik denk dat dat komt omdat ik dan weer die kriebel voel in mijn buik. Weet je nog, mama? Als we dan over dat bruggetje reden met de auto en dat we dan een sprongetje maakten en dat ik dat dan in mijn buik voelde? Zo voelt dit ook.’
Dat weet ik nog héél goed (ik schreef er zelfs een blog over). Want dáár begon het voelen. En dat is best ingewikkeld voor een mannetje dat veel in zijn hoofd zit. Dat de hele dag alleen maar vragen stelt. Dat al die informatie nodig heeft om zich staande te houden. Zich te weren tegen de wereld om hem heen die hij niet altijd even goed begrijpt. Het geeft hem houvast.
Maar nu, gedoucht en al in zijn pyjama, voelt hij zich veilig genoeg om het even zonder die informatie te doen. En kan hij afdalen naar zijn buik.
‘Misschien moeten we dit altijd maar even doen, zo voor het slapen gaan,’ opper ik.
‘Ja, dat wil ik!!!’
‘Maar nu gaan we naar bed, Quin.’
‘Nog heel even, mama. Mijn hoofd is nog niet helemaal leeg. Ik vóel dat ik nog éven moet schommelen.’
Zeg daar maar eens nee tegen.
Geen reacties