Kluun’s belangrijkste puberles

Er gingen al ruim 60.000 exemplaren van dit boek over de toonbank. Dus grote kans dat je Help, ik heb een puber van Kluun al gelezen hebt, of er op zijn minst óver hebt gelezen. In zijn boek houdt Kluun ons – de puberouder – een spiegel voor. Maar wat leerde hij nou vooral zelf van het schrijven van dit boek?

De spiegel

Kluun legt in zijn boek uit dat er vier soorten puberouders zijn. Ben jij de beschermende, pamperende ouder: het buideldier? Of herken jij je meer in de neushoorn, die groot belang hecht aan regels en van de duidelijk grenzen is. Of ben je meer het type struisvogel: de mooi-weer-opvoeder die zijn of haar puber zijn eigen gang laat gaan en niet precies op de hoogte is van wat hij of zij allemaal uitspookt?
Tot slot bespreekt hij het type ‘de volwassen ouder’: de redelijke, die een puber laat zijn wie hij of zij is, met al zijn gebreken en onhebbelijkheden, de ouder die ingrijpt als het fout dreigt te gaan en die echt luistert naar zijn kind. De ouder die soms bewust schakelt naar het buideldier en die soms iets meer neushoorn is. De ouder die we allemaal wel zouden willen zijn.

Ik vrees dat ik soms te veel buideldier ben. En soms -zoals toen ik gisteravond een iPad in het bed van mijn puber trof en daar misschien wat strenger op had kunnen reageren- vertoon ik ook wat struisvogelgedrag. Een tikje meer neushoorn zou op zijn tijd geen kwaad kunnen, realiseer ik me nu.

In één van de eerste hoofdstukken van het boek schrijft Kluun:

Feit 1: Pubers zijn wezens van wie de hersenen nog niet volgroeid zijn, waardoor ze weinig empathie kennen, amper kunnen communiceren, plannen en vooruitdenken.

Feit 2: Feit 1 gaat u niet veranderen, dat ga ik niet veranderen, dat gaat geen enkele goeie, opvoedkundige, wetenschapper of betweterige collega ouder veranderen.

Kortom, is zijn conclusie, degene die moet veranderen zijn wij, de ouders. En onze blik op deze emotionele, gekke, roekeloze, onzekere en aandoenlijke wezens. En daarmee helpt dit boek ons dus.

Kluun’s belangrijkste leerpunt: je puber is geen accessoire

Wat voor hem het belangrijkste leerpunt was uit het boek? Dat zijn een paar punten die komen uit de valkuilen van de Neushoorn. ‘Mijn belangrijkste tip is dat een puber geen accessoire is, geen kloon van jezelf, én geen ondergeschikte,’ zegt Kluun. ‘Natuurlijk herken je dingen van jezelf in je kind. Maar je puber is een mens met een eigen wil, mening, behoeftes, voorkeuren, interesses, ambities, sympathieën en antipathieën. In kleding, haarstijl, muziek en taalgebruik. En daarin is je puber zijn eigen baas. Niet jij.

En natuurlijk kun je trots op je eigen kind zijn. Maar je puber is geen pronkstuk waarmee je je eigen ego kunt opvijzelen. Hoe mooi, aardig of succesvol hij ook is. Als je een pronkstuk nodig hebt om je eigen ego op te vijzelen, dan neem je maar een duur klokkie of een tattoo.’