Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.
‘Alles goed gegaan, mens?’ zeg ik tegen Sieger als hij uit school naar mij toe huppelt. Op het moment dat ik het uitspreek hoor ik hoe raar het klinkt. Ik merk dat ik steeds vaker moeite heb om de juiste aanspreekterm te vinden. Ook ik ga steeds meer een meisje zien als hij ergens binnenwandelt. Dus in mijn hoofd gaat het ongeveer zo: alles goed gegaan, meis? ….. oh nee, jongen, oh nee….braincrash…..mens. MENS?! Te laat, het woord is mijn mond al uit.
Als ik Sieger die avond naar bed breng, besluit ik toch maar even te informeren wat híj eigenlijk prettig vindt. Het voor-het-slapen-gaan-moment maakt hem vaak heel open en dan hebben we altijd mooie, eerlijke gesprekken. Als ik hem vraag wat hij op zo’n moment fijn vindt om te horen, haalt hij zijn schouders op en zegt: ‘maakt mij niet uit.’ We zijn allebei even stil. Ik ben in gedachten op zoek naar een suggestie. Siegers gedachten vormen ondertussen een veel grotere vraag. ‘Waarom wil ik eigenlijk zo graag een meisje zijn, mama?’
Deze vraag is al heel wat keren door mijn hoofd gegaan. Ik heb er nog geen zinnig antwoord op kunnen vinden. Dat maakt me verdrietig, omdat ik het zelf ook graag wil begrijpen. Wil kunnen uitleggen. Tegelijk ben ik verwonderd. Over Sieger die zo klein als hij in mijn ogen nog is, over zo’n grote vraag nadenkt. Verwonderd omdat zelfs hij er blijkbaar geen antwoord op heeft.
Maar door zijn woorden realiseer ik mij ook dat sommige dingen niet verklaarbaar zijn. Neem de liefde. Waarom hou je van je grote liefde, of waarom je als man op mannen valt, of als jongen je meer jezelf voelt (en meer van jezelf houdt) als je er als meisje uitziet ….is daar überhaupt een rationeel, zinnig antwoord op te geven?
‘Ik weet het niet,’ antwoord ik daarom. ‘Weet jij het?’ Sieger schudt nee. ‘Misschien hoef je ook niet precies te weten waaróm je dat wil. En gaat het er vooral om dat je luistert naar de stem van je hart. Als je hart een sprongetje maakt, dan weet je dat je het goede doet, en als je hart verdrietig is, dan is het dus beter om het niet te doen. Snap je wat ik bedoel?’ Sieger knikt voorzichtig. We zitten even samen stil, ieder met zijn eigen gedachten. Dan slaakt Sieger een diepe zucht en zegt: ‘Dan wil ik er gewóón als een meisje uit blijven zien!’
Geen reacties