Tinder

Week drie van Lisa’s blog voor ons. Ze is al weer een tijdje vrijgezel. In dit blog gaat ze voor het eerst op Tinder-avontuur. Of wordt het een avontuurtje?

Tinder. Het is zo’n ding dat op mijn bucketlist stond. Althans, daar werd ie voor mij geplaatst door een lieftallige vriendin. En na een paar glaasjes wijn en een beetje technische kennis had ik een Tinder-profiel.

En dan en dan en dan? En dan niks. Want Tinder doet het werk. Stuk voor stuk komen de mannen tevoorschijn en je hoeft zelf alleen maar te swipen: ‘nope’ voor nee of een hartje voor ‘vind ik leuk’ of iets in die richting.

En dan en dan en dan? Wachten. Tot er één van die door jou als ‘vind ik leuk’ bestempelde mannen jou ook ‘vind ik leuk’ vindt.

Oké. Dat is de theoretische uitleg van de werkelijk slechtste uitvinding ooit. Mijn god. Ik wil iedereen in zijn waarde laten, maar de mannen die ik voorbij zag komen tijdens het swipen lieten vooral zelf nogal veel van hun waarde zien. Lees: naakte selfies in donkere badkamers. Oké, niet compleet naakt, maar voor mijn begrippen waren sommige foto’s toch behoorlijk naakt. Wat bij mij de onbedwingbare neiging losmaakte om in te zoomen. Nee, niet direct op één van de zes blokjes, maar iets daaronder. Op de wastafel om precies te zijn. Die mogen namelijk vaak ook op de foto van het naakte mannenbrein. ‘Nope’, verkeerde parfum. ‘Nope’ gore tandenborstel. ‘Nope’ een stijltang?’

Maar goed, er is een match. Hoppa!

Vol verwondering bekijken vriendin en ik de desbetreffende match. De match-man opent meteen een chatgesprek. Hij laat er geen gras over groeien. Het chatgesprek begint met ’truth or dare’. Ik klots mijn wijn naar binnen en besluit voor safe te gaan, in hoeverre dit mogelijk is. Dus ik kies voor ’truth’. ‘Waar kan men jou ’s nachts voor wakker maken?’ vervolgt hij chattend. ‘Ketchup chips. Tulpen. Mooie man,’ tik ik. ‘Helder’ zegt ie, ‘dan kom ik nu naar je toe met een zak ketchup chips en een bos tulpen.’ Dit ga je niet menen. D i t g a j e n i e t m e n e n. ‘Vergeet die mooie man niet,’ zeg ik nog snel, terwijl ik iets voel wat verdacht veel op een opvlieger lijkt.

En hoe groot het woord kluns op mijn voorhoofd staat als het gaat om technische computerachtige dingen, zo snel vind ik nu toch de knop ‘niet meer leuk – match opheffen – reden – geen reden’. Dat was Niels. Joehoudoe. Bedankt. Succes ermee.

Zucht. Ik kijk de nog altijd allerliefste lieftallige vriendin aan. Ze kijkt niet naar mij, ze kijkt nog vol verbazing naar het lege wijnglas en ik zie haar hersens nog net niet bewegen. Dan barsten we in lachen met tranen uit. Ik haal m’n stoffige bucketlist van zolder. Tinder, check. En nu op zoek naar een nieuw bucketlist-afstreep-ding. Na deze kan niks erger zijn, dus ik ben niet erg nauwkeurig in het kiezen van een nieuwe. ‘Maak bloemkoolsoep met een broccoli’, nou dat moet wel lukken.

 

Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.