‘Quin heeft ruzie gehad op het schoolplein. Hij moest ook huilen.’ Een meisje uit groep vijf komt naar me toe gesneld als ik het schoolplein op stap. Ik schrik. Ruzie?
Meteen zie ik beelden voor me van een totaal ontredderd jochie met een bloedneus en verwilderd haar. Zijn hoofd op zijn knieën, de rug tegen een boom. Jongens die naar hem wijzen en om hem lachen, meisjes die rondjes om hem heen rennen, maar niets durven te doen. Als de deurbel gaat, rent iedereen naar binnen, mijn zoon er tergend langzaam, met gebogen hoofd, achteraan sloffend.
Ik werkelijkheid was het allemaal heel anders gelopen, gelukkig. Er waren wel jongens geweest die gemeen tegen hem hadden gedaan, dat wel. Ze hadden Quin de hele tijd ‘poepiescheet’ genoemd en nadat Quin een paar keer ‘Stop, houd op, ik vind het niet meer leuk’ had gezegd, waren de jongens toch nog door gegaan. Ja, toen moest hij huilen.
Maar diezelfde jongens hadden hem vijf minuten later alweer gevraagd om mee te spelen, eentje wilde zelfs zijn stenenverzameling laten zien. Nou, dat doe je niet zomaar.
Maar ik kreeg een huilende Quin op het schoolplein niet meteen van mijn netvlies. Hoe alert moet je als moeder zijn op pesten? Komt het door mijn eigen pestverleden dat ik het hier niet helemaal objectief meer zie? Is het mijn eigen angst die ik op Quin projecteer? Maak ik het groter dan het is? Of hebben andere moeders dat ook?
Toen er laatst twee vriendjes bij Quin kwamen spelen en Quin de clown uithing omdat hij duidelijk niet goed wist hoe hij om moest gaan met twee van zulke leuke speelkameraden aan zijn tafel, werd me ineens veel duidelijk. Ze vertelden dat als Quin een beetje raar doet in de klas dat hij dan van de juf een rondje om de kapstok moet lopen. Ze riepen nu ook: ‘Ga maar weer een rondje lopen, Quin.’ Niet uitlacherig ofzo, maar gewoon als constatering. Niets raars aan.
Ja, Quin is soms een vreemde vogel, maar hij heeft veel vriendjes en behoorlijk wat aanzien in de klas omdat hij toch al bijna 7 is, fluisterde een moeder me laatst in. Tuurlijk, er zullen altijd wel kinderen zijn die niet snappen waarom Quin doet zoals hij doet. En zolang iedereen dat gewoon als een feit ziet, als constatering, hoef ik me volgens mij nergens zorgen over te maken.
Geen reacties