Wiskunde

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (19) en Teun (13) en getrouwd met Henno. 

‘Mam gaan we zo nog wiskunde doen?’ 
Alles in mij roept hè-gatver-laat-toch-een-keer-zitten-dat-wiskunde-ik-wil-nu-echt-heel-graag-niks-doen-op-de-bank-want-ik-ben-al-de-hele-dag-bezig-geweest-en-mijn-hoofd-zit-vol. Ik heb nog maar net mijn sneakers uit. Ik ging me net installeren voor mijn Netflix-guilty pleasure Love is blind. Laat me met rust. Maar mijn volwassen ik zegt zo vrolijk en enthousiast mogelijk; ‘Is over een half uurtje goed, ik moet echt nog even chillen eerst.’

Als hij iets moet doen heeft hij dat meestal in de klas al af

Hij zit inmiddels in de tweede van de middelbare. En terwijl ik van ouders van zijn oud klasgenootjes en van vriendinnen met pubers hoor hoe druk de kinderen zijn met huiswerk en hoeveel stress er is tijdens toetsweken, merk ik daar bij die van mij weinig van. Zijn school is min of meer huiswerkvrij, en als hij iets moet doen heeft hij dat meestal in de klas al af. Redelijk fluitend ging hij door zijn eerste brugklasjaar. De overgang naar het tweede jaar was dan ook niet echt onderwerp van gesprek. ‘Ben je eigenlijk over?’ vroegen we net voor de zomervakantie. ‘Ik weet niet,’ zei hij. ‘Ik denk het.’

Dus bestelden we de boeken voor het tweede jaar en gingen op dezelfde voet verder.
Inmiddels had hij een paar keer in de week huiswerk. Vooral voor wiskunde. In zijn kamer zat hij boven de sommen, maar uren aan huiswerk zitten hoefde nog steeds niet. Toen de onvoldoendes voor wiskunde dit najaar binnenkwamen, gingen we toch maar eens meekijken. We zagen al snel dat hij het best wel kon, als hij maar een kontje kreeg. En zo spraken we af dat hij even zijn schouders er onder ging zetten bij dat vak. We konden ook wel samen zitten?

Ik teken gekke poppetjes tussen de sommen

En zo zit ik dus sinds een paar weken een paar avonden in de week aan de keukentafel wortels te vermenigvuldigen, breuken te verkleinen en machten op te tellen. Mijn inner puber protesteert elke keer weer heftig als we moeten. Ik teken gekke poppetjes tussen de sommen, ik probeer me niet te laten afleiden door de telefoon, ik beloof onszelf chocola als we nog een paar sommen doen, ik ben blij als hij zegt dat hij zijn huiswerk in de klas al af heeft gemaakt en ik een avondje ‘vrij’ ben. Maar ik ben ook blij als ik het nog best blijk te snappen, roep juichend dat het net een sudoku-puzzeltje is en geef high fives als we allebei een moeilijk som goed blijken te hebben.

Ik heb een ingewikkelde haat-liefde verhouding ontwikkeld met onze wiskunde-uurtjes samen. Maar hé we hadden wel een acht voor de herkansingstoets!