Lees

Jij wilde toch weg!

Lisa is alleenstaande moeder (oftewel powervrouw) van Mats en Wiep. Daar koos ze zelf voor. Maar dat wil niet zeggen dat het ook altijd ven leuk of makkelijk is.

‘Jij wilde toch weg!’ klinkt een bekende stem in mijn hoofd. Ik leun met een verhit hoofd tegen de muur en schreeuwde net naar mijn kinderen dat ze niet mogen schreeuwen. Omdat ze al vanaf zes uur vanochtend als een tornado-duo door het huis razen, en werkelijk elk zelfstandig naamwoord gebruiken waarvoor het juist niet bedoelt is. En dan schreeuwt die stem in mijn hoofd er ook nog tussendoor. Omdat ik dit alleen moet oplossen. Omdat ik mijn frustratie op dit moment bij niemand anders kwijt kan dan bij de kinderen die die frustratie bij me oproepen.

Gisteren was ik nog de sterke, stoere en gelukkige mama en vrouw. Die niks fijner vindt dan alleen te zijn: geen bemoeienissen in beslissingen, die gewoon ergens uit die bovenpan een handje boerenverstand wil trekken, en beslissingen wil nemen. Simpel als dat. De beslissing blijft de beslissing, als het een goede bleek te zijn geef ik mezelf een applausje en als het een minder goede bleek te zijn, bedenk ik me hoe ik hem de volgende keer beter kan maken. Geen discussies, geen wijzende vingers, hoogstens die naar mezelf.

Vandaag is niet gisteren. Gisteren had ik kinderen die zó uit een tijdschrift gestapt leken te zijn. Vandaag zijn ze ineens uit een Harry Potter-boek tevoorschijn gekomen. Gisteren kon ik niet delen dat we zo fijn zingend door de zon fietsten. Dat we met zijn drieën in bad gingen en dat we de slappe lach hadden terwijl we in onze sterrenpyjama’s wokkels aten in bed. En dat was oké. Ik was de sterke Lisa. Ik kon de wereld aan. Nu wil ik het liefst iemand tegen wie ik kan zeggen: ‘Hier heb je ze. Geef ze maar een banaan. Ik ben over drie uur weer thuis.’

‘Jij wilde toch weg,’ werpt de stem in mijn hoofd me toe. Zelfmedelijden kijkt me recht in mijn gezicht aan. Maar hoewel ik nu het liefst een potje ga zitten pruilen zoals mijn peuter als hij zijn boterham liever in twee stukken had gehad, nadat ik hem in vier stukken sneed. Ik heb eigenlijk wel meer te doen.

Ik wilde inderdaad zelf weg. En ik wist dat het niet altijd makkelijk zou zijn. En met meer te doen, bedoel ik de andere klussen op de zwarte lijst van de zwarte dag. Die lijst die met het uur langer wordt, nooit korter. Soms zet ik expres iets op die lijst wat ik al gedaan heb. Om íets te kunnen afstrepen. Zoals ‘eet een zak M&M’s leeg.’ Werkt ook prima bij een acuut potje zelfmedelijden weet ik inmiddels.

IMG_20170331_074756_309Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter