Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze is ook schrijver en theatermaker en schrijft hele mooie blogs met een lach en een traan. Fijn dat ze vanaf nu ook voor de club gaat bloggen!
“Nou, je kan tenminste zwanger worden, hè?” zeg ik en er gaat een lach vol herkenning door de zaal. Wat zeg je niet na een miskraam, les 1. Ik sta in een collegezaal van het Leids Universitair Medisch Centrum, ik speel mijn voorstelling Mis, over mijn miskramen, op de Miskramen-patiëntendag. Voor mij zitten een paar gynaecologen en zo’n honderd mensen die weten hoe het is om een zwangerschapsverlies door te maken. Nergens landen m’n grapjes zo goed als hier. Iedereen hier kent het. De goedbedoelde opmerkingen waar je niets mee kan, lompe artsen die je hoopt nooit meer tegen te komen en hoe je in al het verdriet soms iets moois, of zelfs iets grappigs, tegenkomt.
Drie jaar geleden maakte ik het voor de tweede keer mee.
Toen ik zes jaar geleden voor het eerst een kindje verloor had ik niet kunnen bedenken hoe dit mijn leven zou bepalen. Drie jaar geleden, tijdens m’n derde zwangerschap, maakte ik het voor de tweede keer mee. Wat volgde was een hoop verdriet maar ook het productiefste copingmechanisme ooit. Ik begon erover te bloggen, vervolgens maakte ik van die verhalen een kleinkunstvoorstelling, die weer werd gezien door iemand van een uitgeverij die vroeg of we eens konden praten over een boek.
Ik mocht een boek gaan schrijven. Dat was al de droom sinds groep 3, toen ik erachter kwam dat al die boeken die ik las gewoon door andere mensen geschreven werden. Maar een boek over zwangerschapsverlies… wilde ik me weer een heel jaar, of langer, met dat onderwerp bezighouden?
Aan de andere kant: tijdens het maken van de voorstelling moest ik soms scènes schrappen die niet in het stuk pasten, ik troostte me dan met de fantasie dat ik die dan ‘later’ wel voor m’n boek kon gebruiken. En nu kon ik dat boek ineens daadwerkelijk gaan schrijven. Ik ging het doen.
Het gebeurde weer
Toen overviel het leven me nog eens. Of eigenlijk een gebrek daaraan. Het gebeurde weer. Een derde miskraam. Ineens hoorde ik bij die groep. Hoeveel bewondering ik ook voor ze had, ik had erg graag gewild dat ik er geen onderdeel van uit hoefde te maken.
Zoals een miskraam in het verborgene plaatsvindt, zo zie je ook niet welke mensen het hebben meegemaakt. Hoe groot jouw onzichtbare groep is. Wat het zo ontzettend lastig maakt om te weten wie iets snapt van wat je doormaakt.
Op de Miskramen-patiëntendag werd de onzichtbare groep ineens zichtbaar. Zoveel verschillende mensen, met verschillende verhalen en één heel gemene deler. Dus toen het me na een heel verdrietige zomer weer lukte om aan m’n bureau te gaan zitten begon ik voorzichtig verder te schrijven aan m’n boek. Dat lukte. Het was een van de weinige dingen die ik kon doen. Iets maken van alle ellende. Waar mensen zich helaas in herkennen. En tegelijk ook: hopelijk maak ik iets herkenbaars, voor degene die door dit verdriet heen moet. Dat je ervaart dat je niet alleen bent, ook al ben je zo verschrikkelijk alleen.
De titel? “Je kan tenminste zwanger worden.”
Nannette’s boek komt in de loop van dit jaar uit. Wil je op de hoogte blijven? Laat je dan hier op de wachtlijst zetten!
Geen reacties