Lees

Het is menens

‘Quin, ik zeg het niet nog een keer, hè? Je gaat je nú aankleden anders komen we te laat op school!’
Quin staat stuurs met zijn rug naar me toe met een autootje te spelen dat hij al maanden met geen vinger heeft aangeraakt.

‘Quin? Ik waarschuw jou.’

En terwijl ik dat zeg, hef ik mijn vinger dreigend in de lucht om mijn woorden extra kracht bij te zetten. Ik wil dat hij weet dat het menens is.

Ineens zie ik mezelf staan. Van een afstandje. Koud vijf minuten uit bed en de stoom komt nu al uit mijn oren. Ik schrik ervan.
Snel laat ik mijn vinger zakken, draai me om om mijn rode hoofd te verbergen en dribbel met mijn staart tussen mijn benen naar beneden. Snel een kopje koffie zetten.

Als Quin aangekleed beneden komt, checkt hij de stand van mijn ogen. Staan ze nog boos? Ik vraag op mijn allerliefst wat hij wilt ontbijten en maak het zo snel als ik kan voor hem klaar. Eén cracker met pindakaas en vooruit, één met speculoos. Een glas melk en een halve peer.
‘Sorry schat, dat ik net zo boos deed. Dat was misschien een beetje overdreven.’
Quin trekt zijn schoudertjes op en vraagt of hij televisie mag kijken.
‘Tuurlijk schat.’
Zijn schoudertjes blijven gespannen omhoog staan.
Ik hoor mezelf net iets te vaak sorry zeggen de laatste tijd. Ik zou mezelf ook een beetje ongeloofwaardig vinden als ik hem was.

Als we naar school lopen en ik zijn hand wil pakken, trekt hij z’n hand weg. Mijn hart breekt. Waar ben ik mee bezig? Waarom doe ik zo? Ja, natuurlijk. Ik bén moe, de nachten gaan nog steeds niet zoals ik wil, ik loop op mijn tandvlees, maar is dat een vrijbrief voor zo’n kort lontje?
‘Zullen we een andere route lopen vandaag? Mag jij zeggen hoe,’ probeer ik het ijs te breken. Het lijkt te werken. Huppelend slaat hij rechts af het paadje binnendoor in. Ik huppel wat stijfjes achter hem aan.
Op het schoolplein voel ik zijn warme handje weer in de mijne.

Ik kan wel janken.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

3 Reacties

  • Reageer Heleen 25 april 2017 at 21:03

    Lichtelijk herkenbaar. Ik reageer nooit op dit soort dingen. Maar t zit me hoog. Nog steeds gebroken nachten, 3 kinderen die allemaal hun eigen benadering nodig hebben, je huis wat nooit schoon is, de was die nooit af is, enz enz.
    We hebben hier nu een week vakantie met zn allen, maar ik ben niet aardig. … heb een hekel aan uitdrukkingen als ‘me time’ / tijd voor jezelf, maar blijkbaar heb ik t ook nodig….
    Fijn om dit te lezen. De gedachte dat je niet de enige bent is altijd al prettig.

    • Reageer Maaike 25 april 2017 at 21:19

      Misschien is het wel tijd om wat extra tijd voor jezelf te maken?

  • Reageer M 26 april 2017 at 07:17

    Ook helaas voor mij op dit moment erg herkenbaar.
    Vanmorgen voordat ze naar school gingen al 2x uit mn slof geschoten omdat ze niet aan tafel blijven zitten bij het ontbijt, hun broodje niet snel genoeg opeten en totaal niet luisteren als ik iets vraag… evenals gisteravond…. mn zoontje van 10 maanden werd wakker waardoor ik het avond ritueel van mn meiden snel afraffel en ze in bed stop met een kus. Snel naar mn mannetje en die weer in slaap probeer te Krijgen waarop mn jongste me achterna komt en lawaai begint te maken in de kamer van haar broertje. Na 10 x lief vragen maar geen reactie ontplof ik en nu gaat ze wel naar dr kamer. Gevolg 2 huilende kinderen en een geschrokken gezichtje bij mn oudste…. meteen heb ik Spijt…..
    ik beloof mezelf dan meteen weer dat ik meer geduld zal hebben en niet mn stem steeds verhef maar het helpt het om een bericht als deze te lezen

  • Laat je reactie achter