Krissie is moeder van twee pleegkinderen (tien en elf jaar oud). Sinds eind vorig jaar schrijft ze voor ons over het pleegouderschap. Vandaag een blog over hun verschillen in huidskleur.
“Sam werd vandaag uitgescholden voor poepkind!” Vera’s stem slaat over van verontwaardiging terwijl ze met woeste halen haar kaasschnitzel in kleine stukjes snijdt. Vanavond eten we haar lievelingskostje : aardappelpuree, rode kool en een vegaburger. “Echt stom hè, hij kan er toch niks aan doen dat hij bruin geboren is? Ik heb tegen hem gezegd dat onze klasgenoten vast eigenlijk net zo’n mooie huidskleur als hij zouden willen hebben. Jij bent toch ook altijd jaloers op het kleurtje van Thomas en mij mama?”
Ik neem een slok water en geef haar groot gelijk. Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen: zodra rokjesdag is aangebroken baal ik van mijn spierwitte benen. Ik zeg altijd gekscherend dat mijn huid de zon weerkaatst als witgepleisterde huizen in pittoreske Spaanse dorpjes. Nee, dan de kinderen: hun al prachtig getinte huid lijkt elke zomerse zonnestraal gretig op te zuigen en iedere dag zien ze er tropischer uit. Zoals Vera zei: het is jaloersmakend mooi! Als dreumes vond Vera onze verschillen al machtig interessant: telkens weer legde ze haar bruine beentjes naast mijn melkflessen en vervolgens schaterde ze het uit. Haar donkerbruine ogen glansden van plezier en uiteraard grinnikte ik vrolijk met haar mee.
Vanavond lacht Vera niet. Dat Sam werd gepest raakt haar. “Ik snap gewoon niet waarom mam, iedereen is anders en dat is toch helemaal niet erg?” Thomas knikt instemmend en vertelt dat hij een SchoolTV filmpje heeft gezien over discriminatie. Geschiedenis is de laatste tijd één van zijn favoriete zoektermen op YouTube. “Mensen mochten vroeger niet eens naast elkaar zitten in de bus!” Met verbazing bedenken we samen wat het voor ons gezin had betekend als we een halve eeuw geleden hadden geleefd. Mijn man en ik voorin het openbaar vervoer en de kinderen ergens achterin? Een koude rilling trekt over mijn rug. Brrrr.
Vlug slik ik de brok in mijn keel weg. Ik denk terug aan Vera’s babybeentjes en haar schaterlach. “Ik snap het ook niet lieverd. Wat ben ik trots op hoe jij Sam hebt geholpen. En het klopt wat je zegt: iedereen is anders. En dat… is alleen maar hartstikke mooi!”
Geen reacties