Twee weken geleden stelde ik Anke en Sieger aan jullie voor. Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar eerste blog lees je hier.
Met zijn lange blonde haren in een paardenstaart, een jurk aan, zijn hoge stem en sierlijke bewegingen overtuigt Sieger iedereen. Oma spreekt hem telkens aan met ‘zij’ en zegt dan ook: “ik vergeet gewoon bijna dat zij… uh… hij een jongen is.” En voor mensen die hem niet kennen, is het helemaal een no brainer: Dit is een meisje.
Voor mij blijft dat eigenlijk nog steeds wennen. Elke keer als iemand hem met ‘zij’ aan spreekt denk ik: huh, oh ja, zij zien een meisje. Bijna vijf jaar had ik namelijk ‘gewoon’ een zoon en nu pas twee jaar een zoon die eruit ziet als een dochter. Ik zie door de lange haren en jurkjes heen, nog steeds een jongen, nog steeds gewoon Sieger.
Toen Sieger de eerst keer met ‘zij’ en ‘meisje’ werd aangesproken, liet hij dat gebeuren. Geen uitleg, geen “nee, ik ben een jongen.” Toen ik hem vroeg wat hij ervan vond dat mensen dachten dat hij een meisje was, antwoordde hij trots: “leuk.” Sindsdien laten we het zo.
Vorige maand vierden we op een regenachtige avond Sint Maarten. We hadden onze zoons in hun blauw-zwarte regenpakken gehesen en de nichtjes (dochters van mijn zusje) in dito outfit. Het gaf een wat trieste aanblik, maar het mocht de pret niet drukken.
Gelukkig werd het gedurende de tocht langzaam droog, waardoor de capuchons af gingen. Eén van de voor ons minder bekende buurtbewoners, reageerde geïnteresseerd op het uniform uitziende gezelschap. Wat op zich al best knap is, als er al tien groepjes langs je deur zijn geweest. “Wat leuk! Allemaal meiden….. oh nee, drie meiden en één jongen,” met een hoofdknikje naar mijn oudste zoon. “Ik ben ook een jongen hoor!” klinkt het beledigd uit Siegers mond.
Pffff, ik kon wel door de grond zakken! Al twee jaar moet alles eruitzien ‘alsof ik een meisje ben’ en nu ziet iemand je zelfs in je regenpak voor een meisje aan, is het weer niet goed. Ik mompelde iets als “bijzondere situatie” naar de verbaasde man en toen zijn we maar snel doorgelopen. Gaat het ooit wennen, een kind hebben met genderdysforie?
Over Anke en Sieger
Toen ik elf jaar geleden in verwachting was, hoopte ik stiekem op een jongetje. Ik was (en ben) een stoere vrouw (vind ik zelf;-)). Doe aan scouting, fiets veel en nam ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ wel heel letterlijk, door alles vooral zelf te willen uitvinden. Haren invlechten en prinsessen-glitterpartijtjes waren niet echt mijn ding.
Na negen maanden werd er inderdaad een gezonde jongen (Hidde) geboren en twee jaar later, in 2011, kwam een tweede jongen: Sieger.
Alleen ervaar ik het opvoeden van Sieger sinds twee jaar meer als het grootbrengen van een meisje. Hij wil namelijk graag een ‘zij’ zijn. Dus vlecht ik sinds een tijdje af en toe haren in en waren er bij het laatste partijtje prinsessenjurken en glitterschmink. Het was even wennen, maar inmiddels vind ik het net zo leuk als cowboy- of piratenfeestjes.
Over onze zoektocht en de gekke situaties waarin wij met een zoon met genderdysforie belanden, schrijf ik blogs, die ik graag met jullie deel. Oók om meer bekendheid en begrip te krijgen voor kinderen met genderdysforie en hun ouders.
Naast het drukke bestaan als moeder heb ik een eigen praktijk, waarin ik moeders met jonge kinderen (0-9 jaar) begeleid die onzekerheid en stress ervaren in het opvoeden, om relaxte, zelfbewuste moeders te worden. Meer weten? Kijk op www.pentakeladvies.nl of www.facebook.com/pentakel. Herken je veel in ons verhaal? Ook met vragen over genderdysforie kan je bij mij terecht.
Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
Geen reacties