Plotseling ben ik er. Ik heb geen idee welke weg ik heb genomen. Of welke drift me hier naartoe heeft gebracht. Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik kom doen. De gebroken lamellen zitten dicht en de ramen zijn gesloten. Een meisje op een fiets kijkt me vertwijfeld aan. Een man met hond negeert me volledig. Toch schreeuwt alles in me dat ik hier nu moet zijn. Al is het maar vijf minuten. Gewoon om even te kijken. Naar het huis dat nu nog door een ander wordt bewoond. Maar waar wij over een paar maanden de sleutel van hebben.
Onze weg naar een nieuwe woning was nogal hobbelig. Twee ondernemers die niet de hoofdprijs willen betalen, maar wel de droom hebben om in de provincie Utrecht op een klein boerderijtje met een stuk land te wonen. Had je vroeger last van een sms-duim, wij vonden de afgelopen jaren de Funda-vinger uit. Maar hoe lang we ook door het woningaanbod scrolden, we vonden ons droomhuis niet. Het had waarschijnlijk iets te maken met ‘voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten’. En zo werkt het leven niet. Zeker niet in deze tijden van woningkrapte.
Dus stelden we met lichte tegenzin onze wensen bij. We wilden sowieso een werkkamer, zodat onze keukentafel niet meer als kantoor hoeft te fungeren. We wilden een tuin, zodat Benja buiten kan spelen en wij onszelf niet meer bij anderen hoeven uit te nodigen als we willen bbq-en. En er moest een basisschool in de buurt zijn, zodat we eindelijk een positief antwoord kunnen geven op de veelgestelde vraag: “Heb je Benja al ingeschreven op een school?” Twee dagen na deze ommezwaai bezichtigden we een huis. Drie uur later deden we een bod. Een week erna tekenden we het koopcontract.
En nu sta ik hier. Ik kijk naar de school waar Benja gaat leren lezen en schrijven. Naar de wijk waar hij met vriendjes hutten zal bouwen. Naar de tuin waar hij in de winter op zijn tractor doorheen zal racen en in de zomer met water zal klooien. Naar het huis waar hij nog steeds elke dag een beker melk om zal gooien, maar waar hij ook meterslange Toet-Toetbanen gaat bouwen. Waar we elkaar zullen vervloeken en elkaar zullen knuffelen. Ik zie de plek waar hij gaat opgroeien en weet: ons nieuwe huis is niet ons ideaal. Toch is het een droom die uitkomt.
Geen reacties