Instagrammable

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Jaren geleden kocht ik een tafel van bijna 2,5 meter lang. Toch is er dagelijks maar net genoeg plek om te eten, want de helft van het blad ligt vol met kranten, tekeningen, brieven waar nog iets mee moest, verweesde kwartetkaarten, bibliotheekboeken die ik deze keer eens op tijd ging inleveren, een schaal met kaarsen, een geleend judopak, een paar vazen met verdorde zonnebloemen en een stuk bubbeltjesplastic.

Ik heb geen opgeruimd huis. 

Ik heb geen opgeruimd huis. Dat vind ik over het algemeen niet erg, maar soms vliegt het me ineens aan. Dan kijk ik naar het bureau van de kinderen dat vol ligt met potloden en lego, het aanrecht met lege lunchtrommels en de vensterbank met potjes verpieterde tuinkers en vraag ik me af waarom ik niet wat meer instagrammable kan leven.

Laatst zag ik tijdens het scrollen een mevrouw die een lunchbox voor haar dochter ging maken. Ze opende eerst een la vol met knutselspullen. Pennen, flesjes, uitsteekvormpjes, alles zat in een eigen bakje voorzien van een label. Daarna opende ze haar koelkast waar voor iedere fruitsoort een eigen bakje was, alle regenboogkleuren naast elkaar: rode aardbeien, oranje wortels, blauwe bessen, rode druiven en komkommers. Die komkommers sneed ze in plakjes en ze stanste er bloemetjes uit. Dan schoof ze weer een andere la open waar allemaal glazen flesjes met kruiden in lagen, met gouden etiketten erop. De rijst werd in een vormpje gedrukt zodat er een berenhoofdje van gemaakt kon worden en daarna had ze zelfs een speciaal uitstekertje om van stukjes zeewier het hoofdje oogjes en een neusje te geven. Ze goot wat sojasaus in een miniflesje, plakte er een schattig etiketje op en deed er een briefje bij waarop You’re amazing! stond. Wauw.

Denkt Instagram dat dit iets voor mij is?

Het filmpje duurt hooguit een minuut en in die minuut ben ik zo’n beetje door iedere menselijke emotie gegaan. Ik slinger van verbazing naar afkeer, van neerbuigendheid naar jaloezie en van chagrijnig naar bewondering. Ik weet niet waarom het algoritme me dit voorschotelt. Denkt Instagram dat dit iets voor mij is? Of wordt me hier een parallel universum voorgeschoteld van hoe ik ook kan leven? Ik denk dat mijn gezin me heel verbaasd aan staat te kijken als ik ’s ochtends ineens beertjes van rijst sta te boetseren.

Ik wil geen rijstbeertjes maken. Of oogjes uit plakjes zeewier stansen. Ik vind het prachtig, maar ik ben al blij als ik maar met één koffievlek de deur uitga. Ik zou wel de vaardigheid willen bezitten om mijn koelkast zo te ordenen dat het net een regenboog lijkt. Of zou Instagram me dan een filmpje laten zien van een ontplofte huiskamer waar een slordige moeder haar aangekoekte kinderen met tien verschillende stemmetjes een boek voorleest?