Anke’s zoon Sieger noemde zichzelf tot voor kort een meisjes-jongen. Sinds de start op de middelbare school is dit veranderd in non-binair. Ze blogt onder andere over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.
“Sieger is zijn lunch vergeten! Ik heb maar even naar school gebeld en gevraagd of ik zijn lunch kan langs brengen. Maar daar gaan ze dus niet aan beginnen, zei die dame van de administratie.” Ik ben een paar dagen weg met vriendinnen als mijn man me belt. De timing van mijn uitje is gezins-technisch net wat onhandig. Sieger heeft zijn eerste échte lesdag op de middelbare school en als ‘bonus’ ligt Hidde met keelontsteking op bed. Maar mijn gezin is op twee uur rijden en ik bevind mij in totaal andere sferen, dus ik kan mij er even niet druk om maken.
“Ja, dat krijg je ervan, nu ze geen telefoon meer mee mogen, dan kan ik hem ook niet bellen om met hem zelf daar iets voor te regelen,” praat mijn man verder. Ik hoor aan zijn stem dat hij bezorgd en geïrriteerd is.
“Ach nou, dan eet hij wat als hij thuiskomt, hij valt niet meteen om,” probeer ik relativerend en ik merk dat de irritatie aan de andere kant van de lijn wat zakt. “Ik vind het eigenlijk ook wel een mooie praktijkles. Dit overkomt hem nu waarschijnlijk niet snel nog een keer.”
En voor de rest? Liep alles op rolletjes?
Een paar uur later heb ik de verse brugpieper zelf aan de lijn. “Goed!” zingt Sieger enthousiast, als ik razend benieuwd vraag hoe het was. “Nou ja,” praat hij verder, “de juf van Nederlands ging heel erg schreeuwen, maar daar waren we al voor gewaarschuwd door de zus van een klasgenoot.”
“Oh, wat naar…”, ik krijg de kans niet om verder hierop te reageren, want hij mompelt iets van “ach, nou ja” en ik voel dat hij het er verder nu niet over wil hebben. “En voor de rest? Liep alles op rolletjes?” informeer ik verder. “Ja! Alles ging helemaal goed!”
Ik begin hardop te lachen. Het hele ‘lunch-vergeten-incident’ zit niet meer in zijn systeem. Als ik er bij hem naar vraag, wordt duidelijk waarom; “Ik heb van een vriendin een broodje gekregen en toen ik thuis kwam meteen nog eentje gesmeerd.”
Hij lijkt te willen zeggen; een probleem wat opgelost is, was toch eigenlijk nooit een probleem? Waarschijnlijk gaan we de komende maanden wel vaker een vergeten lunchpakketje op het aanrecht vinden. In plaats van een wijze les voor Sieger, lijkt er vooral een les voor ons in te zitten: maak je niet druk, want dat doe ik ook niet.
Wie is Anke?
Anke is moeder van Hidde (2008), en Sieger (2011). Anke heeft een eigen praktijk waarin zij ouders begeleidt, die te maken hebben met een kind met een pittig/temperamentvol karakter. Zij organiseert in de Nationale Week van de Opvoeding (2-8 oktober), een (op)Groeiweek, waarin zij de hele week gratis blogs, podcasts en video’s over opvoeden en opgroeien met je deelt. Meedoen? Kijk voor meer info of aanmelden op: www.pentakelopvoedcoaching.nl/opgroeiweek.
Geen reacties