Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar). En sinds deze maand blogger bij de club. En als haar dochter een beetje op haar lijkt, is er voorlopig nog genoeg om over te bloggen 😉
De momenten dat ik het helemaal had gehad met mijn ouders. Onbegrepen voelde ik me. Woest. Ze snapten er niks van. Nooit. En dus besloot ik iets te doen waar ze eeuwig verdriet van zouden hebben. Gek van ongerustheid zouden ze zijn. De hele buurt in rep en roer. Kranten, het nieuws, het zou iedereen bezig houden. Ik zou weglopen. Ja, dan zouden ze wel tot inkeer komen. Zich bedenken hoe onrechtvaardig ze waren geweest. Hoeveel ze van me hielden. Ze zouden met tranen in hun ogen hun excuses aanbieden en me snikkend in de armen sluiten.
Dus ik ging. De deur uit, de straat in. Ferm, vastberaden. Aan het einde van de straat liep ik al wat langzamer. Zouden ze achter me aankomen? De hoek om, de volgende straat in. Ik zou minstens een paar uur wegblijven. Puh. Wie denken ze wel niet dat ze zijn. In een bosje had ik een hut. Daar zat ik. Een tijdje. En nog een tijdje. Het werd wat saai. Ik wist niet zoveel te doen. Ik hoorde nog geen sirenes. Niemand riep mijn naam. Er gebeurde niets. Ik kreeg honger. Wilde op mijn kamer spelen. Dacht aan mijn ouders en kreeg een klein heimweescheutje. Ik wilde eigenlijk wel weer naar huis. Weglopen was misschien toch niet helemaal je-van-het.
Iets minder ferm liep ik terug naar huis. Mijn moeder stond in de keuken. Ze zou minstens doodongerust zijn als ik binnenkwam. Ik nam me voor kortaf en koppig te doen. Maar ze was niet doodongerust. Ze stond eten klaar te maken. “Hoi, wil je thee?” vroeg ze. Ze had me niet gemist. Geen moment. Geen stress, geen verdriet. Mijn wegloopactie had nul impact. Toegeven dat ik was weggelopen deed ik niet. Dus ik schoof aan de keukentafel en dronk een kopje thee.
Vanochtend, mijn negenjarige dochter en ik. We kunnen elkaar goed in de haren vliegen. Ze deed niet wat ik wilde, ik deed niet wat zij wilde. Foeterend liep ze van badkamer naar slaapkamer. Ik stond me mopperend op te maken. Op het hoogtepunt van haar frustratie stampt ze de trap af. “Ik ga hier weg!” gilt ze. “Voor altijd!”
Ik glimlach tegen mezelf in de spiegel. De geschiedenis herhaalt zich. Kijken hoe lang het duurt. Ik verheug me alvast op het kopje thee als ze terugkomt.
Wie is Natanja?
Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders.
Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase!
Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!
Geen reacties