Zit je?’ Vraagt ze.
‘Ja. Ik zit,’ zeg ik.
Om me heen zie ik chaos in overvloed. Onuitgepakte verhuisdozen met daarop een stapel strijkwas, jengelende kinderen, een opgerold vloerkleed en tot slot dat waarvoor ik hier ben, een dampend bakje koffie.
‘Top,’ zegt ze.
Vol bewondering kijk ik naar mijn vriendin, die een leven leeft met drie kinderen in de leeftijdsfase waar je behoorlijk wat rollen behang nodig hebt. Ze verhuist, werkt als dierenarts, maakt pulled chicken met zelfgemaakte koolsalade, brengt een Duitse dog groot, onderhoudt zichzelf perfect en is ten alle tijden de relaxedheid zelve.
Ik bewonder haar, en dat weet ze. Zij bewondert mij ook, weet ik. Want volgens haar doe ik hetzelfde als zij doet alleen is bij mij de hond een dode goudvis en de pulled chicken gewoon chicken. Ik zie dat toch anders en vind dat ik kan leren van de manier waarop zij al die ballen hoog houdt en daarbij vooral haar eigen ballen heel stevig vasthoudt.
Ik laat mijn eigen ballen namelijk nogal eens vallen, om zo die van een ander op te kunnen vangen. Of ik ben mijn eigen ballen gewoon kwijt. Dan weet ik even niet eens meer wat er zo belangrijk aan mijn eigen ballen was.
Maar dat zijn ze dus wel. Meer dan belangrijk. Het allerbelangrijkst zelfs.
‘Hoe doe jij dat?’ vraag ik aan haar.
‘Gewoon, in mijn bubbel gaan zitten,’ zegt ze. ‘Zit je?’
Ze vertelt niks over de bubbel en ik vraag er niks over. Ik maak mijn eigen voorstelling van deze wonderlijke bubbel en kies daarvoor de kleur geel. De bubbel is best groot, ik zit er helemaal in. Om mij heen voel ik een dikke laag lucht met daaromheen de buitenkant van de bubbel die een gelige kleur uitstraalt. Daar omheen voel ik een laagje zilver. Die weerkaatst het licht.
‘Ja. Ik zit.’
Ik voel een rust over mijn lijf heen stromen en ik laat dat gewoon maar gebeuren. Op het moment dat mijn gedachten afdwalen, naar schoolreisjes of rodebietenstamppot, haal ik mijn gedachten terug naar de bubbel waarin ik me bevind. Mijn ringtone klinkt in de ruimte, en ik besef nu pas wat voor vreselijke schietopikhebjenunodigwantikbenmijnpetkwijt deun ik op dat apparaat heb staan. Ik neem niet op, ik zit in mijn gele relaxte bubbel.
Mijn vriendin staat op. ‘Even m’n pulled chicken roeren,’ zegt ze.
Ik blijf zitten. Ik zit hier wel prima. Wij eten vanavond gewoon chicken.
Geen reacties