Nieuw blog van Lisa!
‘Neem geen bloemen mee, maar een donatie. De collectebussen staat bij de ingang van het uitvaartcentrum.’ Al iets te vaak heb ik al mijn moed verzameld en strompelde ik met mijn ziel onder m’n arm een uitvaartcentrum binnen. Soms samen met andere lieve mensen, soms alleen. Altijd kijk ik nog even naar het lief persoon dat in alle rust in de kist ligt. Zien is geloven, las ik ooit. ‘Ooit zit ik dáár zelf. Op de voorste rij,’ denk ik hardop terwijl ik op een plastic stoel luister naar ‘In the end’ van Linkin Park.
Het liefst ontwijk ik het onderwerp de dood. Tenzij het van dichtbij werkelijkheid wordt, dan is het zoals het is, en laat ik me ermee confronteren.
Als Mats op een regenachtige dinsdagmiddag ineens vraagt: ‘Mama als ik naar de hemel ga, vlieg jij dan met me mee?’ heeft de kleine jongenman me stil. Verbijsterd roer ik vol overgave door de chili con carne en negeer (ofwel: pauzeer) even deze vraag. Ik móet iets zeggen. Maar ik móet ook even een richting bepalen nu.
‘Waarom denk je hieraan Mats?’
‘Als wij allemaal naar de hemel gaan. Dan woont hier dus niemand meer?’
Ik kom niet weg met de analyse over de afkomst van deze vraag, dus ik besluit met hem de kookwekker te zetten op vijf minuten. Als het wekkertje gaat, gaan we samen even zitten en geef ik antwoord op de vraag.
Wat een vragen voor een kind van vier. Moet jij je niet bezig houden met schoenen leren strikken? Of met waarom bananen krom zijn? Hoe ga ik dit aanpakken? De dood. De dood op een zo positief mogelijke, mooie manier verpakken in kleutertaal. Succes moeders. Die chili con carne smaakt voor geen meter. Nog tien seconden. En zitten.
‘Lieve Mats, we gaan allemaal dood.’
‘Maar ik wil nieeeeeeeet dood gaan!’ volgt hierop dramatisch uit de kleutermond.
‘Wij gaan ook nog lang niet dood Matsje. Als je heel oud bent, grijze haren hebt en met een stok loopt, dan kun je dood gaan.’
Ik heb het woord waarvoor ik allergisch ben nu al drie keer te vaak gezegd. Ik geef een voorbeeld over een zieke opa die in bed lag en een ster werd. Dat was fijner voor de oude, zieke opa, want toen kon hij lekker uitrusten en slapen.
‘Word jij ook een ster mama?’
‘Heb ik grijze haren? Loop ik met een stok? Lig ik ziek in bed? Nee lieve schat, mama wordt nog lang geen ster.’
‘Oké. Mag ik nu weer spelen? Ik was een varkenshaas voor je aan het tekenen mama.’
‘Natuurlijk jongen.’
Ik zet het wekkertje nog vijf minuten. Om vijf minuten beduusd op de bank te kunnen blijven zitten. ‘In the end…’ is het tekenen van een varkenshaas toch prioriteit. Goddank.
Wie is Lisa?
Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.
Geen reacties