Inge noemt haar new born dochter steevast Quin. Ja, naar haar zoon van zes. Ze vraagt zich af of dat wel normaal is.
Toen Zora nog in mijn buik zat, had ik op de een of andere manier al moeite om het over ‘haar’ te hebben. Een vriendin zei zelfs: ‘Had je toch liever een jongetje gehad misschien?’ Ik weet dat aan het feit dat een echoscopist in vroeg stadium bedacht dat de kans op een jongetje 80% was. Daar stel je je dan toch op in. Toen bij de twintigwekenecho dat niet het geval bleek te zijn, was ik blij verrast.
Toch bleef ik haar stug een hem noemen.
Nadat Zora geboren was, dacht ik dat dat wel over zou gaan. Maar niets bleek minder waar. Erger nog, ik noemde haar jochie, hem en om het nog bizarder te maken zei ik doodleuk Quin tegen haar, wat nogal verwarrend was voor Quin, natuurlijk. ‘Rudolf, wil jij Quin even verschonen?’ ‘Huh?’
Zelfs toen ik haar roze kleertjes aan deed, volhardde ik in Zora als jongetje aanspreken. Na zes weken begon ik me toch ernstig af te vragen of er toch niet een psychologische verklaring zat achter deze naams- én geslachtsverwarring.
Vlak voordat ik me echt zorgen begon te maken, las ik stomtoevallig over een Amerikaans onderzoek waaruit bleek dat het doodnormaal is dat je namen van je familie en vrienden door elkaar haalt. Even buiten beschouwing gelaten dat het vooral voorkomt met namen met dezelfde klanken en letters. Ik bedoel, Quin en Zora zijn nou niet bepaald namen die op elkaar lijken, toch?
Terwijl ik Zora voor de zoveelste keer Quin noem, moet ik aan mijn moeder denken. Zij riedelt ook altijd eerst de namen van haar vier zussen op, voordat de naam Inge over haar lippen komt. Ik heb daar nooit wat achter gezocht. Gelukkig hoeft dat ook niet, blijkt. Het verwarren van namen is trouwens ook geen teken van ouderdom, blijkt uit hetzelfde onderzoek. Jongeren hebben er net zo goed last van. Dat is een heel geruststellende gedachte, vind ik.
Toch zit me nog één ding dwars. Dat ik Zora Quin noem is blijkbaar heel normaal, waarom noem ik Quin dan nooit Zora?
Geen reacties