In de mailbox: vallen is geen falen

Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een mail van Michelle. Die voor het verjaardagsfeestje van haar zoon een skatehal bezocht. En daar leerden ze meer dan skaten. Ze bracht onder worden wat ik al jaren zie gebeuren op skateboard banen. Mooi!

Zijn we goed hier, mam? De vraag komt van mijn achtjarige zoon. Op zijn voorhoofd een grote frons, handen over zijn oren gevouwen om de herrie wat te dempen. Zijn vriendjes, zes in totaal, staan bedremmeld in een rijtje naast hem. We zijn zojuist aangekomen in een skatehal, waar oorverdovende punkrock uit de speakers schalt.

Voor het – nog in te halen vanwege coronamaatregelen – kinderfeestje besloten we de hele bende mee te nemen voor een clinic skateboarden. Een nieuwe sportervaring opdoen is immers altijd mooi, helemaal samen met je vrienden.

Na een toffe workshop van een uur ziet het skateboarden er eigenlijk al best aardig uit bij de jongens. Ze genieten volop en zijn toe aan een pauze. Vanaf het balkon kijken we naar de bonte karavaan aan skaters die inmiddels aan het oefenen is. Mijn zoon tikt zijn vriend giechelend op zijn schouder. “Moet je hem zien. Hij valt steeds!”

Inderdaad. Een tiener is vlak voor ons aan het oefenen in de bowl. De jongen oefent en oefent. Hij valt, glijdt weg. Klimt omhoog. Haalt adem en begint opnieuw. Een oneindig aantal keer oefent hij. Dezelfde truc, dezelfde valpartij. Opnieuw en opnieuw.

Wat een mooie metafoor, hier gewoon voor mijn neus. Vallen en weer opstaan. Zo menselijk. Maar heel eerlijk: zou je je soms ook niet liever willen verschuilen, als het gewoon even niet lukt? Zodat niemand het ziet? Juist misschien wel in sport, waar je toch vaak de beste, snelste of sterkste wilt zijn. Maar om de beste versie van jezelf te worden zul je echt hard moeten werken. Daar hoort ook vallen bij. En zonder pardon weer opstaan, in het zicht van al het publiek. 

De vastberadenheid van de jongen maakt duidelijk indruk op ze

Met iedere poging van de skater, groeit juist de bewondering van de toekijkende kinderen. Ze giechelen niet meer, maar kijken in stilte: de vastberadenheid van de jongen maakt duidelijk indruk op ze.

De stoere skaters lijken een ongeschreven code te volgen. Niemand die oordeelt. Niemand die ongevraagd de coach gaat uithangen. Wel een schouderklopje, een knipoog. En die blik: het gaat je lukken broer. Heus. Doorzetten. Blijf op deze plek zolang je wilt. Wij skaten wel om je heen. Respect.

Dat ene zinnetje popt op: van proberen kun je leren. Een onbewuste vergelijking met het echte leven. Bewust of onbewust zomaar iets nieuws proberen, met het risico dat je valt.  Stilletjes hoop ik dat de jongens, naast hun nieuwe skate skills, deze verborgen boodschap ook meenemen. Dat ze dúrven vallen. Dat het hoort bij iets nieuws leren, en dat dat soms wel honderd pogingen kost.   

Ik kijk nog eens naar de tieners op het skateboard. Ze lijken niet te oordelen, zelfs niet te twijfelen. Een begripvol knikje en gewoon opnieuw proberen. Wat een onverwacht mooie sportmiddag.

Binnenkort ben ik jarig. Zal ik…?

Wie is Michelle?

Michelle is getrouwd en moeder van twee kinderen (een zoon van 8 en een dochter van 10). Ze is nét 40 en werkt als freelance communicatie-adviseur, vooral in de sportsector. Daarnaast werkt ze als pilates instructeur. Sinds de coronacrisis heeft ze haar schrijfkriebels wat meer vormgegeven, wat resulteerde in dit (eerste) blog. Haar wens is te schrijven over haar kijk op sport, het moederschap en over mijn werkende leven als freelancer. Dat kun je volgen op haar eigen site.