Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een blog van Renske. Inmiddels moeder van een 9 maanden oude dochter. Toen ze zwanger was bereidde ze zich op het ergste voor. Want je weet maar nooit. Negen maanden later deelt ze wat inzichten, voor degenen die wellicht ook wat angstig waren van te voren.
Ik had me op het ergste voorbereid. Het eerste jaar zou afzien worden met een hoofdletter A. Ik zou voorlopig niet meer slapen (mwah), ze zou continue huilen (bizar weinig) en ik zou geen flauw idee hebben wat ik dan zou moeten doen (check). Borstvoeding zou een grote hel worden (check) en ik zou mezelf 324 keer per dag tegenkomen met mijn controledrang (check, check, dubbelcheck).
Nee, het ging mij niet gebeuren dat ik het allemaal te rooskleurig in zou zien en daardoor die straaljager die de grote roze wolk doorboort niet zou zien aankomen. Het werd eigenlijk allemaal best wel vreselijk en misschien viel het dan een beetje mee. Je kunt het bijzonder noemen om je zo voor te bereiden op moeder worden, maar voor mij werkte dit prima. Prepare for the worst, hope for the best. Ik hoopte vooral dat ik haar heel leuk zou vinden en ik had er vertrouwen in dat ik er niet vanaf zou willen als ze er eenmaal was. Dat klinkt behoorlijk vreemd nu ik het teruglees maar er zat echt een kern van waarheid in. Ik kon me gewoon niets voorstellen bij het onvoorwaardelijk houden van iemand die je niet kent. Mijn man was ook erg benieuwd hoe ik zou reageren als ze er eenmaal was. Het had twee kanten op kunnen gaan, zo bleek mijn omgeving later ook te beamen. Ik denk echt niet dat ik ongevoelig ben, verre van, maar ik hou gewoon niet van dingen waar ik niet meer van af kan.
Ik kreeg vlekken in mijn nek van het kopen van een huis, maar oké, dat kun je altijd weer verkopen. Ik ben pas na tien jaar getrouwd, en zelfs daar kun je zonder al te veel gedoe heus ooit wel weer vanaf (nee schatje, wil ik niet, echt niet). Maar een kind mensen, een mensje waar je je hele leven verantwoordelijk voor blijft en die helemaal een eigen iemand is en totaal afhankelijk van ons? Daar kreeg ik de eerste 35 jaar van mijn leven geen vlekken van maar acute eczeem…
Het moge duidelijk zijn dat de knop om is gegaan en dat het ons ook nog eens gelukt is (want daar had ik in dit hele voor en tegen verhaal nog niet eens bij stilgestaan, hoe erg ook). Maar het heeft mij in ieder geval wel wat inzichten opgeleverd. Misschien heb je er iets aan als je op hetzelfde punt zit. Of niet.
1. Je wil er niet vanaf. Echt niet. Ook niet als midden in de nacht met je kapotte tepels in je ondergespuugde badjas een bericht krijgt in de whatsapp groep met vrienden die net van een festival afdruipen naar huis.
2. Hij/zij is het einde en hoort bij je. Direct. En zo niet, dan komt dat écht. Heb ik van horen zeggen en geloof ik heilig.
3. Je kunt heus nog wel voorstellen dat hij/zij er niet was, maar je zou er nooit meer naar terug willen.
4. Het is niet erg als je opziet tegen van alles en nog wat. No shame. Het is ook soms gewoon ronduit kut en moeilijk.
5. Je bent nog steeds jezelf, maar met een plus one. De leukste plus one die je ooit naar een feestje hebt meegenomen.
Wie is Renske?
Renske is sinds 9 maanden moeder van dochter Bowie. Ze is getrouwd met Robert (muzikant) werk als trainer en directeur bij een trainingsbureau voor communicatie en leiderschap. En als ze daar ooit nog tijd voor heeft is ze ook zangeres. Ze schrijft graag, maar tot nu toe meestal werkgerelateerd!
Geen reacties