Lees

2021 voor Elsbeth: adrenaline

Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Hier de terugblik van Elsbeth. Ze blikt terug op een speciaal jaar. Het jaar dat haar zestienjarige dochter naar de Olympische Spelen ging om mee te doen met skateboarden.

‘Doe maar rustig,’ hoor ik Keet tegen haar vader zeggen als we over de A2 naar huis zoeven. Ik zit voorin de auto naast mijn vader die ons ophaalde van Schiphol. Na een rollercoaster van een zomer boekte ik last minute een vliegvakantie naar Kroatië.

We waren eraan toe geweest. De zomer waarin Keet naar de Olympische Spelen ging was toch pittiger geworden dan we hadden voorzien. We waren inmiddels wel gewend dat ze verre reizen zonder ons maakte. In het voorjaar had ze kwalificatiewedstrijden in Rome en in Iowa gehad en mochten wij niet mee dankzij corona. Dat we niet mee naar Tokyo mochten, dat wisten we nu al zo lang, dat we het eigenlijk al niet meer erg vonden. We leefden ernaar toe, keken ernaar uit haar weg te brengen. En toen stak de Delta-variant de kop op. Twee weken voordat ze zou vertrekken. Met de nodige besmettingen in onze omgeving. Onze relaxte houding werd op de proef gesteld. We telden de dagen af, zeiden afspraken af en bouwden een toren van zelftests.

Maar we redden het. Op 17 juli leverden we haar af op Schiphol. ‘Dat was zeker wel moeilijk?’ vroegen veel mensen ons. Het tegendeel was waar. We waren blij dat we deze streep hadden gehaald. Dat ze gezond en veilig met haar ploeggenoten in het vliegtuig zat. Wij konden weer ademen, weer knuffelen zonder bang te zijn. We lieten haar vol vertrouwen gaan en keken uit naar haar foto’s en filmpjes vanuit het Olympisch dorp.

Relaxter dan ik me in weken had gevoeld pakten we de volgende dag onze camper in die we voor de deur hadden geparkeerd. Na de hectiek van de afgelopen weken hadden we besloten een paar dagen op een camping om de hoek te kamperen. We zouden weer thuis zijn om met vrienden de openingsceremonie van de Spelen te kijken. ‘Jullie camper staat in de brand!’ hoor ik als ik aan het appen ben over hoe laat we zouden vertrekken richting Leusden. Ik trok de gordijnen open, zag de vlammen uit onze McLouis komen en een grote paniekgolf over mezelf.

De bossen en de rust deden me goed. Maar de stress in mijn lijf had meer nodig.

‘Morning! M’n lijf is wat van slag na de hele rollercoaster. Wat is ook al weer een goede ademhalingsoefening?’ appte ik een dag later aan een kennis die gespecialiseerd is in stress en ademhaling. We konden toch nog naar de camping die we gepland hadden, ze hadden nog een toffe tent voor ons vrij. De bossen en de rust deden me goed. Maar de stress in mijn lijf had meer nodig. Ik deed ademhalingsoefeningen om mijn hartslag omlaag te krijgen, we wandelden, speelden spelletjes en zaten bij het kampvuur. Het leven was goed. Tot Keet een dag later midden in de nacht appte: ‘Candy heeft een positieve test.’

Het was een klap te veel. Ik was verdrietig voor Keet’s teamgenoot Candy die moederziel alleen in het quarantaine-hotel zat, en doodsbang voor de testen die Keet weer iedere dag moest doen. Ontspannen lukte niet meer die zomer. Als een tante Sidonia ging ik door de dagen. Geen ademhalingsoefening kon er tegen op. Ik werd misselijk wakker en eten lukte amper. Met tranen in mijn ogen van trots keek ik naar de lachende ogen van Keet toen ze tijdens de openingsceremonie gemondkapt met de vlag het stadion in kwam lopen. Met een grote lach op mijn gezicht zag ik haar twee dagen daarna de wedstrijd rijden. She made it. Maar pas echt ademhalen kon ik toen ze weer op Nederlandse bodem landde.

Dus die vakantie naar Kroatië met zijn vieren was nodig. Zon, zee, strand en bij gebrek aan camper met het vliegtuig. Een week geen skateboard voor Keet. Geen media-aandacht, geen gedoe. Alleen elkaar. En nu zaten we in de auto terug naar huis. Uitgerust en bruin. ‘Doe maar rustig pap.’ Maar het was niet rustig achterin de auto. Er was paniek. Omdat Keet en Henno twee dagen later naar Amerika zouden vertrekken voor een nieuwe wedstrijd en ze gelijk door moesten naar een pcr-test had Henno achterin de auto alvast de zelftest gedaan die hij in zijn handen had gedrukt gekregen in de aankomsthal.

‘Het hoeft niks te zijn, maar ik heb een positieve zelftest,’ hoor ik hem zeggen. Ik trek gelijk mijn mondkapje over mijn gezicht, mijn bijna 80-jarige vader drukt het gaspedaal steviger in. Adrenaline was back in town. Keet vertrok twee dagen later weer zonder ons naar de andere kant van de oceaan, ik kreeg weer een week geen hap door mijn keel en met de toren van zelftests konden we inmiddels Jenga spelen.

En zo werd dit naast het jaar van een fantastisch Olympisch hoogtepunt ook het jaar van de onverwachte klappen. Het was het jaar van adrenaline. Eind oktober huilde ik in de auto toen ik een negatieve pcr-test uitslag in mijn mailbox kreeg en ik wel met Keet naar Amerika mocht reizen. Het werd ook een reis vol adrenaline. Maar dit keer alleen vanwege spannende leuke dingen.

Terug in Nederland kan ik aan het einde van het jaar de rust nog niet vinden. Maar terugblikkend op dit jaar, is dat misschien ook wat veel gevraagd.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter