Onze single mom Lisa is nog steeds single. Na wat aanmoediging van haar omgeving doet ze toch maar weer eens een poging tot verleiden.
“Jij moet dat boerendorp uit. De stad in! Ga met mij mee naar salsa-les.” Zegt mijn collega die zelf woonachtig is in een stad, nadat ik antwoord gaf op de vraag hoe mijn liefdesleven er voor staat. Ze heeft gelijk, ik kom niet verder dan de buurtsupermarkt en op mijn werk het afgelopen jaar. En er wordt voor mij, door mijn collega geconcludeerd dat dat geen zoden aan de dijk zet. En ze heeft gelijk.
Dus vertrek ik, vergezeld door de liefste vriendin en gehuld in een jurkje met daaronder zwarte laarsjes inclusief subtiele hak, richting de stad. Althans, we gaan naar de Ikea en dat is ook de stad toch?
“Eens kijken of hier wat leuks rondloopt,” mompel ik als we de parkeergarage uitlopen richting de ingang. “Echt aantrekkelijk ja, die mondkap van je,” zegt mijn vriendin met sarcastisch en irritant ondertoontje.
Ik spot een mooie man bij de tapijten-afdeling.
Ik heb mijn lange haar los, wat toch altijd wel aandachttrekkend werkt denk ik. Ik spot een mooie man bij de tapijten-afdeling en ik doe alsof ik naarstig op zoek ben naar een tapijt. Hij heeft een dit-heb-ik-nodig-briefje in zijn hand en, ik gok, zijn moeder naast hem staan. Vrouwen zouden nooit hun man alleen met een briefje naar de Ikea laten gaan, dus ik besluit dat hij vrijgezel is. Ik wurm me vlak voor hem langs en zeg “sorry,” omdat ik mezelf erlangs prop. Ik kijk hem één seconde aan met de indringende blik in mijn ogen waarvan ik weet dat deze werkt bij mannen. Ik hoefde er niet eens langs, maar dat hoeft hij niet te weten.
Ik zie een eindje verderop een heerlijk okergeel bankstel staan in een perfect gestyled appartement van slechts 16 vierkante meter en besluit daar neer te ploffen. Mijn vriendin is blijven hangen bij de fotolijsten en ik lig hier prima. Uit mijn tas, met daarop ‘die andere moeders doen ook maar wat’ haal ik een kersenflap die ik voor vertrek nog bij de bakker haalde. Ik neem een hap, en heb daarbij in een halve minuut 16 vierkante meter voorzien van bladerdeegkruimels. Terwijl ik daar languit lig, constateer ik dat ik twee verschillende laarsjes aan heb getrokken. Eentje met een gouden punt, eentje zonder. Fuck my life.
Mijn vriendin loopt richting het okergele bankstel en barst in lachen uit. Ik begrijp eigenlijk ook meteen waarom. Het moet geen charmante vertoning zijn geweest. Dan zie ik ook de mooie man de hoek om komen.
Ik ga rechtop zitten, veeg snel de kruimels van mijn lippen en moffel mijn moedertas weg. Hij kijkt wel, maar ik kan niet inschatten wat hij nu denkt.
“Laat maar, zeg maar niks,” zeg ik hoofdschuddend tegen mijn vriendin. “Ik ben hier gewoon niet voor gemaakt. Ik kan geen mannen versieren. Niet in de supermarkt, niet in de Ikea en ook niet bij salsa-les.”
“En precies dat is jouw kracht,” zegt ze. “Dat vinden mannen leuk.” Ik kijk haar aan en ik weet even niet wat ik hier nu van ga vinden dus sta ik zwijgend op van de okergele bank.
Bij de uitgang neem ik plaats op een stenen bankje met in mijn hand een hotdog en veeg de mosterdsaus van mijn wang. “Smakelijk!” zegt de man met een Perzisch tapijt in zijn winkelwagen. “Dankjewel!” roep ik met volle mond terug.
Geen reacties