“Je ziet eruit alsof je iets moeilijks aan het schrijven bent,” zegt mijn lief als hij naar mijn gefronste voorhoofd kijkt.
“Ja, ik kan me hier wel over opwinden,” antwoord ik.
“Als een echte relaxte moeder?”
Eh, nee.
Ik ben best namastékumbayaletloverule, maar soms kan ik niet anders dan me ergens boos over maken. En aangezien het zo vaak gebeurt, krijg ik onderhand het idee dat ik de enige ben die dit raar vind.
Oké, steek je vinger op als één van de onderstaande situaties jou eens is overkomen.
- Je bent al een tijdje samen met je lief. Je collega vraagt bij het koffiezetapparaat: “En, ben jij ondertussen al zwanger?”
- Je hebt een nieuw huis gekocht. Je geeft je vriendin vol trots een rondleiding, als ze ineens vraagt: “En dit wordt dan zeker de babykamer?” en je veelbetekenend aankijkt.
- Je kind is een jaar of twee. Je buurman staart naar je buik en vraagt of de tweede al in aantocht is.
- Je hebt twee dochters en bent zwanger van je derde spruit. De bakker zegt dat je zeker nog voor een jongetje gaat.
Waarom o waarom zijn mensen zo bezig met elkaars voortplanting? Dat je zulke zaken met je allerbeste vriendin bespreekt, van wie je tot voor kort nog alle details van haar seksleven kende, dat snap ik. Praten over het krijgen van kinderen is leuk. Maar het gaat mijn buurvrouw niks aan. Wat als ik het al heel lang probeer, maar het niet wil lukken? En waarom víndt iedereen er ook direct iets van? Hoe durf je iemand ineens een vraag als ‘waarom heb jij eigenlijk geen kinderen?’ voor de voeten te gooien? Dat doe je toch niet? En niet alleen omdat die vraag misschien gevoelig ligt, maar gewoon omdat jij er niets mee te maken hebt.
Het zal vast een vraag uit interesse zijn, maar dan nog, andersom gebeurt het niet. Er heeft nog nooit iemand zonder kinderen aan mij gevraagd waarom ik wél kinderen heb. Gelukkig maar, want op sommige momenten vraag ik me dat zelf ook af.
Geen reacties