Een huis vol

Eind vorig jaar stelde Marloes zichzelf voor met haar terugblik op 2021. Vanaf nu is ze vaste blogger bij ons team! Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Terwijl ik een enorme berg was zit weg te vouwen, kijk ik afleveringen terug van ‘Een huis vol’. Een van de moeders is onlangs bevallen van haar negende kind, hoe doet ze dat? En ze is nog jonger dan ik! Haar eerste kind werd waarschijnlijk geboren toen ik nog op kamers woonde en niet eens een plant in leven kon houden. Dit jaar word ik 40, véértig! Zo’n leeftijd doet iets met je, althans met mij. Niet dat ik het erg vind om ouder te worden, integendeel, ik zou echt niet meer dat meisje op kamers willen zijn met die dooie plant voor het raam. Ik vind het helemaal prima zo. Ik doe het werk wat ik het liefste doe, ga binnenkort trouwen en ben heel gelukkig met onze twee kinderen. Of toch niet? Wil ik niet toch nog een derde? Nog een laatste keer zwanger zijn, ook nog een keer zo’n newborn op mijn borst, net als die moeder op tv? Alles nog één keer heel bewust doorvoelen, omdat het nu nog kan, omdat de tijd al zo snel gaat…

Met een lichte schok schiet ik overeind uit deze gedachten. Waar komt dat nu opeens vandaan? Wil ik echt nog een derde baby? Ik, die altijd zegt helemaal geen babymoeder te zijn? Heel even zie ik voor me hoe onze oudste, nu vijf jaar, nog bewuster kan meemaken dat hij weer grote broer zou worden. En ik zie onze dochter van bijna drie, een echte poppenmoeder, al helemaal trots helpen met de nieuwe baby in bad doen. Een derde, zouden we het toch moeten doen?

Ik denk weer aan de onzekerheid van het zwanger worden

Maar nog voordat ik mijn vriend kan vragen of hij zijn sterilisatie ongedaan wil laten maken, roept mijn brein me tot de orde. Ik denk weer aan de onzekerheid van het zwanger worden, maar ook het zwanger zijn zelf. Mijn eerste zwangerschap was spannend vanwege een constant te hoge bloeddruk en bij mijn tweede zwangerschap kon ik de laatste weken niet eens meer staan, lopen en slapen van de bekkenpijn. Ik heb er chronische rugpijn aan overgehouden en vraag me af of mijn lijf een derde zwangerschap nog wel een keer aan zou kunnen.

En dan die bevalling. Riep ik de laatste keer niet verbaasd waarom ik er weer was ingetrapt? Waarom ik dit in godsnaam voor een tweede keer deed, ondanks dat ik wist hoe verschrikkelijk veel pijn het zou doen? Nee, ik zit er nou niet echt op te wachten om daar nog een keer doorheen te gaan. Of de gebroken nachten, ik schrijf er nu serieus een boek over en wil alles behalve daar nog een keer doorheen. We hebben eindelijk onze nachtrust terug na vijf jaar, ik verlang er niet naar om dat nog met minimaal twee jaar te verlengen.

Dus stop ik mijn gedachten weg, wis het derde kindje voorgoed uit mijn toekomstbeeld en sluip naar boven om even te spieken bij onze twee kinderen die heerlijk rustig, gezond en wel, liggen te slapen. Heel even voel ik een klein steekje van verdriet om een kindje dat er nooit zal komen, niet omdat het niet kan, maar omdat ik het echt niet wil. Het is goed zo, ons team is al compleet en die berg was is zo al groot genoeg.