Hulpouder

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Ik ben door en door koud als ik door de regen van school naar huis fiets. De tranen branden achter mijn ogen en ik heb zin om te janken als ik thuis op de bank plof met mijn jas nog aan. “Ik voelde me enorm voor lul staan op die klote kinderboerderij,” app ik naar mijn moeder. “Ik ga echt nooit meer mee als hulpouder!”

Drie uur voor dit “besluit” stap ik Willems klas in. De kinderen stuiteren opgewonden door elkaar. Ondanks dat het buiten waterkoud is en donkere wolken lijken te zeggen dat we beter binnen kunnen blijven, gaan we vandaag naar de kinderboerderij. Op het digitale schoolbord zie ik mijn naam staan, daaronder vier namen van de kinderen die in mijn groepje zitten, waaronder mijn eigen zoon.

Eenmaal aangekomen in de koeienstal beginnen twee kinderen verwoed te trekken aan de uiers van een nepkoe, een ander kind rent naar de kalfjes en probeert over het hek te klimmen en ondertussen staat mijn eigen kind te brullen bij de deur, hij is blijkbaar bang voor koeien, iets wat me eerder nooit is opgevallen.

Mogen we dan nu op de tractors?

“Gaan we nu naar de kuikentjes?” vraagt een van de jongetjes dwars door mijn verhaal over de pasgeboren kalfjes heen. “Bijna,” antwoord ik, terwijl ik ondertussen probeer mijn luid snikkende zoon te betrekken bij het verhaal. “Mogen we op deze tractors?” vraagt Willem als we weer buiten lopen, wijzend naar drie traptractors. Ik schud mijn hoofd en duw hem rustig weer het paadje op. “Nu niet, we gaan naar de kuikens.” Hij begint weer te huilen, maar loopt mee.

Na de kuikens is het tijd voor de lammetjes. Eén van ‘mijn’ kleuters rent de wei in, met een ander voer ik een discussie omdat hij niet wil dat zijn regenlaarzen vies worden, de derde verstijft omdat hij het zwarte schaap eng vindt en mijn eigen exemplaar blijft demonstratief bij het hek staan.

“Mogen we dan nu op de tractors?” vragen mijn zoon en een groepsgenootje tegelijk als we teruglopen naar de uitgang. “Volgens mij is dat niet de bedoeling,” zeg ik. “Er zijn maar drie tractors en we zijn met twintig kinderen,” bevestigt de juf, “dat is niet genoeg. Jullie mogen nog in de speeltuin spelen en dan gaan we terug naar school.”

Hij stampt, snottert en schreeuwt

“Ik wil op de tractor mama, ik wil er nú op!” Willem trekt aan mijn arm en zet zijn derde huilbui in. Ik zucht diep als ik door mijn knieën zak en uitleg dat dat nu echt niet kan. Maar het maakt niet uit wat ik zeg, hij trekt alles uit de kast. Hij stampt, snottert en schreeuwt. Ik ben de stomste moeder van de wereld, hij gaat nooit meer naar de kinderboerderij en hij gaat al helemaal nóóit meer terug naar school.

“Trek het je niet aan,” appt mijn moeder, “kinderen gedragen zich altijd tien keer vervelender als de ouders erbij zijn, geloof mij maar.” Ik wil haar graag geloven, met meer dan veertig jaar ervaring als kleuterjuf zal zij het wel weten. Maar voorlopig ben ik even klaar met het hulpouderschap en zijn andere ouders aan de beurt.