Lees, Tiener

Donker

Natanja blogt over haar leven als moeder van een pre-puberdochter en een zoon van acht.

Het is na achten ‘s avonds. De avondspits is achter de rug, mijn jongste staat onder de douche, en ik kijk fronsend uit het raam. In de loop van het jaar halen de seizoenen mij onverbiddelijk in. Waar mijn hoofd zich tot diep in september verheugt op lange lichte zomeravonden, dient de herfst zich altijd onverwachts aan. Het begint al behoorlijk te schemeren. Dat betekent dat mijn dochter straks in het donker thuiskomt. Waarom besefte ik dat eerder op de avond niet? Het zindert lichtjes in mijn buik.

Eerder die avond stond ze bij de voordeur, haar blik op standje smekend. Een paar meter verderop haar vriendin, opvallend onopvallend achter een bosje, voor de broodnodige rugdekking. ‘Mam, de hele klas speelt vanavond nog buiten. Mag ik ook?’ In zowel haar stem als in de lucht was de spanning voelbaar. Met een nul op het rekest zou haar avond in duigen vallen.

Terwijl ze wippend voor me op de stoep stond, woog ik kort de argumenten af. Morgen is het een schooldag. Ze is oud genoeg om niet iedere avond stipt op tijd naar bed te hoeven. En hoe fijn is zo’n spontaan verzetje? Ik gun haar een leuke avond. Het mag. Samen deden we handjeklap over het tijdstip. ‘En,’ zei ik, terwijl ik haar vriendin in mijn blikveld trok, ‘jullie moeten me beloven dat je bij elkaar blijft als jullie naar huis komen.’ Mijn gedachten balanceerden continu op een opvoedkundige weegschaal: hoe bescherm ik deze meiskes tegen eventuele onveiligheid laat op de avond, en hoe maak ik ze er weerbaar voor. Driftig werd er geknikt.

Heb ik genoeg benadrukt dat ze voorzichtig moeten zijn?

Terwijl ik de straat in tuur spookt ons gesprek door mijn hoofd. Heb ik genoeg benadrukt dat ze voorzichtig moeten zijn? Maar, vind ik, dit moet natuurlijk gewoon kunnen. Het is in de buurt en ze zijn samen. Er ligt echt niet een engerd achter ieder bosje.

Dan, vijf minuten voor de afgesproken tijd, hoor ik gelach buiten. Vier fietsers op straat. Dochter, vriendin, en aan de andere silhouetten herken ik twee jongens uit de klas. Mijn hart springt op. Ik ben niet de enige die hen wil beschermen. Ze worden zorgvuldig thuis afgeleverd. Liever is dit helemaal niet nodig en tuurlijk moet ik vertrouwen op een goede thuiskomst, maar toch: deze jongens blijken mijn bondgenoot. Mijn dochter parkeert haar fiets in de schuur en komt stralend binnen.

De volgende ochtend app ik de moeder van een van haar thuisbrengers. Hoe tof ik het vind dat mijn dochter in goede handen is bij haar zoon. Ze appt terug dat het haar ontroert. Bij thuiskomst hadden zij en haar man op hem gemopperd: eigenlijk was hij te laat. Totdat hij de reden vertelde. Haar gemopper had ze ingeslikt. ‘Je bent een gentleman,’ had ze tegen hem gezegd. ‘Zo is het!’ antwoord ik. Aan beide kanten van de telefoon voel ik trots. En genegenheid. Ondanks dat mijn dochter zich prima redt, zijn op donkere avonden de gentlemen in ons leven kostbaar. Die moeten we koesteren.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter