Hormoonbom

Maud is nu 29 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.

Snikkend zit ik op de wc. Sinds weken ben ik ineens weer misselijk, de smaak van die vieze zwangerschapsmultivitaminen verdwijnt maar niet uit mijn mond en in mijn hoofd waren de babykamer meubeltjes gisteren al opgebouwd, maar in werkelijkheid staan ze nog steeds in de doos te wachten. Over vijf minuten moeten we bij vrienden zijn die we na lange tijd weer eens gaan bezoeken. In de spiegel zie ik een rood gezicht, uitgelopen mascara en vlekken in mijn hals.

“Hebben jullie dan ook last van die beruchte hormonen?” vroeg een niet-zwangere vriendin vorige week nog aan mijn zwangere vriendin I. en mij. I. knikte en begon driftig te vertellen. Over het moment waarop ze stylingadvies kregen over de babykamer en zij perse dat tapijtje erbij wilde, maar hij niet. Waarop zij, lang verhaal kort, uiteindelijk als een malle in huilen uitbrak. En ze uiteindelijk – zonder tapijtje, met tranen – stilletjes in de auto weer terug naar huis reden.

“En jij Maud?” In mijn hoofd zocht ik naar een dramatisch hormonaal moment, maar ik kon niks vinden. “Nee, ik heb daar geen last van,” verklaarde ik opgelucht.

“We moeten gaan, ben je zover?!” hoor ik nu vanaf de gang.

Ben ik nu net zo’n hormoonbom als zij?

“Ja, zo klaar,” mompel ik. Iets te zacht, want mijn man hoort het niet en trekt de wc-deur open om te checken hoe ver ik ben. Bezorgd vraagt hij wat er is. Ik veeg m’n tranen weg en pak de sleutel. “Het gaat alweer. Kom, we gaan,” besluit ik. In de auto denk ik terug aan het verhaal van vriendin I. Ben ik nu net zo’n hormoonbom als zij? Nee joh, één potje janken wil nog niks zeggen.

Een dag later bewijs ik zelfs dat ik het levende voorbeeld ben van een echte survival-mom als ik de verkeerde bus neem naar een belangrijke meeting, in de stromende regen naar een lift zoek die ik krijg van een onbekende meneer en ik nog net op tijd naar binnen ren voor de afspraak. Wat nu hormonen, ik kan alles aan!

Met een voldaan gevoel sta ik na afloop van de afspraak op van mijn stoel. Ik wil gaan lopen, maar mijn lijf weigert dienst. Stug zet ik toch wat stappen, maar een flinke knoop in mijn bekken houdt me tegen om vaart te maken. Dit is toch geen bekkeninst…? Ik heb het nog niet gedacht, of de tranen rollen over mijn wangen.

Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!