Allergisch

Of ik in China ben geweest? Nee, niet geweest. Wel bij de Chinees gegeten, telt dat ook? Oh, die gebakken bananen waren overigens echt hemels.

Of ik in aanraking ben geweest met iets wat ik eerder niet aanraakte? Ja, dat wel. Vorige week zaterdagnacht. *zucht* Ja, dat was een leuke nacht. Leuke vent ook. Oh. Dat bedoel je niet? In de tuin gewerkt? Planten aangeraakt? Nee, ik láát altijd anderen in mijn tuin werken en mijn planten zijn allen zo dood dat geen van allen nog een giftig stofje bezit.

Of ik iets bijzonders gedaan heb de afgelopen weken? Van alles! Terwijl ik enthousiast begin te ratelen over mijn nieuw uitgevonden worteltaartrecept, een fantastische lezing die ik bijwoonde en ik hardop de wijntjes tel die ik met vriendinnen dronk, word ik onderbroken.

Relevante informatie alstublieft.

Nee, dan heb ik niks gegeten, niks gedaan en niks aangeraakt wat verklaart waarom mijn lijf tot op heden bedekt is met rode bulten.

Ik denk dat ik allergisch voor mijn kinderen ben, zeg ik.

Zij zijn er namelijk altijd, raken mij de hele dag aan, ik word gekust, geknuffeld, geaaid. Ik word gecommandeerd, mijn naam wordt per dag zo’n 3.729 à 3.730 keer geschreeuwd, gezegd of gefluisterd. Of een combinatie van deze drie toonsoorten. Want dat bestaat, ja. Ze hangen alle uren van de dag in mijn aura, zeggen uitgehongerd en uitgedroogd te zijn en kijken me dan aan met een blik als ‘Ja. Dus. Sta maar op. Hup hup.’ Ze maken er nog nét geen klapje bij. Ik maak er altijd wel een militaire move bij en zeg dan “aiai kapitein.”

Dat vinden ze niet grappig, want daar gaat hun uitgedroogde gevoel niet van weg.

Zou je allergisch kunnen zijn voor je kinderen?

De huisarts tegenover me kijkt me recht aan en onderbreekt dan mijn gedachtestroom. Of sprak ik dit alles nu hardop uit?

“Ik denk dat ik je moet doorverwijzen naar een dermatoloog,” zegt hij. Alhoewel een psycholoog ook geen overbodige luxe zou zijn, zie ik hem denken.