Lees

Tanden trekken

Natanja is moeder van een dochter (10 jaar) en een zoon (7 jaar). In dit blog vertelt ze over een eigenaardige eigenschap….

Pleisters plakken, tranen drogen, badderen, moed inpraten, mijn dag is gevuld met legio zorgtaken waar ik mijn hand niet voor omdraai. Er zijn ook taken waar koelbloedigheid of daadkracht bij komen kijken. Die zijn niet aan mij besteed. De kinderen begeleiden naar het ziekenhuis, de tandarts, een inenting, bloedprikken of het afnemen van corona-tests – ik laat het met liefde aan hun vader over. Als mijn kinderen iets potentieel zieligs moeten ondergaan komt het weekdier in mij los. Niks leeuwin die haar kinderen koste wat kost wil beschermen, ik kruip het liefst snikkend in een hoekje. Dat maakt mij niet de beste chaperonne. Mijn kinderen geven inmiddels zelf al aan dat ik beter thuis kan blijven, omdat het er vaak op neerkomt dat ze míj moeten troosten in plaats van andersom. Jammer dan, ik was al bijzonder stoer toen ik ze op de wereld zette, ze gaan maar lekker met hun vader. 

Er is echter één zorgtaak die ik bijzonder serieus neem. Een bijna sadistisch genoegen in schep. Tanden trekken.  

Ik laat al het werk uit mijn handen vallen

Als ik de vraag ‘mam, zit ‘ie al los genoeg?’ hoor, is het alsof het brandalarm afgaat. Ik laat al mijn werk uit mijn handen vallen, roep: ‘pak een stuk keukenrol!’ en zit handenwrijvend te wachten tot ik aan de slag mag. De rest van het gezin komt tegelijkertijd in actie, maar dan in een terugtrekkende beweging. ‘Wacht!’ roept mijn dochter, ‘ik wil er niet bij zijn!’ en vlucht de kamer uit. ‘Wacht!’ roept mijn man, en draait zich met zijn ogen dicht en zijn vingers in zijn oren demonstratief om, om geen getuige te hoeven zijn van het slagveld.

Ik instrueer ondertussen mijn zoon dat ‘ie rustig moet blijven staan, positioneer zijn gezicht in de ideale hoek, grijp met het keukenpapier de tand beet en dan is het moment daar: doet ‘ie het of doet ‘ie het niet? Vaak niet, want dan zijn we te vroeg, maar dat geeft niets, want dat betekent dat we het over een paar uur wéér kunnen proberen. Het is smullen. 

En als het dan zover is, het tandje met wat duwen, trekken en gekraak tóch loslaat, dan schiet de voldoening door mijn lijf, blijft mijn zoon iedere keer weer verbaasd dat het is gelukt, spoel ik het resultaat tevreden af en ben ik bijzonder trots op mijn tand-trek-vaardigheden. Man en dochter lopen nog wat na te gruwen, maar hierom zal ik  geen traan laten. Deze prooi is binnen, ik ben een tevreden mens. Koelbloedig zorgen voor een kind, het kan zo simpel zijn. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter