2020. Het jaar dat we nooit meer gaan vergeten. We zaten niet allemaal in het zelfde schuitje maar wel in dezelfde storm. Wij sluiten het jaar af met elke dag een terugblik op dit jaar van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is de beurt aan Natanja.
Daar zit ik dan. Jankend, mascara over mijn wangen, het is een flinke ugly cry, op de kale vloer van onze net verbouwde zolder. Zojuist tilde ik in mijn eentje een veel te grote lattenbodem alleen naar boven en sloeg daarbij een dikke deuk in de pas gestucte wand. Tientallen vierkante meters goddelijk gladgestreken muur, en ik weet het te vernachelen voordat het is opgedroogd.
Het is misschien lichtelijk overdreven om daarvoor brullend naast de op de grond gesmeten lattenbodem te gaan zitten, maar die deuk is de druppel. Alle emoties die al maanden door mijn buik zoeven moeten er nú uit. Het fundament onder mijn leven voelt verschoven dit afgelopen jaar, en dat is me niet in de kouwe kleren gaan zitten.
Kon ik hun eenzaamheid maar wegnemen
Snotterend zit ik op de houten vloer en denk aan mijn zoon, die door te veel spannende gebeurtenissen de grip op zijn leventje kwijt raakte en hard op zoek is naar wat maakt dat zijn ogen weer schitteren. Ik denk aan mijn man, die zich al maanden door de dagen klauwt omdat het virus hem langer in zijn greep houdt dan ons lief is. En aan mijn ouders. Kon ik hun eenzaamheid maar wegnemen nu alles wat hun leven leuk maakt een halt is toegeroepen. Wat zou ik er veel voor geven om voor hen allemaal de tijd tien maanden terug te draaien.
Na nog wat gierende uithalen, dat lucht lekker op zeg, wordt het langzaam stil van binnen. Ik sta op, zet een vuilniszak opzij en staar uit het raam naar de knipperende kerstlichtjes in de tuin van de overburen.
Er zitten veel kanten aan kwetsbaarheid. Iedereen liep dit jaar op zijn of haar eigen manier deuken op, maar er was voor mij ook veel dat het leed verzachtte. Mijn dochter die vol discipline en lol in haar schoolwerk thuis haar opdrachten maakte, en daarna haar broertje te hulp schoot wanneer hij zijn rekensommen het liefst in de hoek smeet. In de lente proostend vanuit mijn hangmat de werkdag kunnen afsluiten, blij dat ik niet in de file stond en me moest haasten naar de BSO. Zonder FOMO me kunnen wentelen in het simpele leven dat ik het allerliefste leid, mijn sociale leven zat toch noodgedwongen thuis. Ik volgde een schrijftraining, ging bij een koor, startte een opleiding. Op mijn veertigste verjaardag trok een lange stoet vrienden door de straat om me te feliciteren, en groot was mijn geluk toen ik ze allemaal een paar minuten in real life diep in de ogen kon kijken, in plaats van via een beeldscherm.
We stonden nagelbijtend aan de zijlijn
En bovenop dat alles, die keer dat op de snelweg mijn telefoon in de auto overging en ik de stem hoorde die al een jaar iedere paar weken slecht nieuws bracht. De stem van mijn broer. We stonden nagelbijtend aan de zijlijn terwijl hij levensbedreigend ziek was en nu was het zover. Erop of eronder.
‘Het is weg Nat. Alles is weg.’
De stilte die daarna zo luidruchtig toesloeg dat ik niet meer wist of ik links of rechts moest bij het stoplicht. Om daarna plankgas naar huis te rijden. Net zo hard huilend als vandaag, maar dan van complete opluchting.
Dan roept mijn dochter me. Ik schrik op uit mijn gepeins. Veeg een laatste traan weg. ‘Kom je beneden chocolademelk drinken?’ Terwijl ik de trap afloop passeer ik de deuk in de muur. Ik glimlach en besluit het te laten voor wat het is. Af en toe een deuk oplopen hoort nu eenmaal bij het leven. Ik zie het maar als mooie herinnering aan een heel raar jaar.
Geen reacties