2020. Het jaar dat we nooit meer gaan vergeten. We zaten niet allemaal in het zelfde schuitje maar wel in dezelfde storm. Wij sluiten het jaar af met elke dag een terugblik op dit jaar van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anke terug en ontdekt wat eigenlijk het belangrijkst is.
Het is half twee ’s nachts, 1 januari 2020 en we zitten uitgeteld op de bank. We hebben net vrienden uitgezwaaid en zijn eigenlijk te moe om naar bed te gaan. Hidde en Sieger liggen inmiddels wel in bed. Denk ik. Ik had zelfs niet meer de moed om mee naar boven te lopen.
Zoals altijd in de laatste weken van december ben ik melancholisch om de tijd die altijd te snel lijkt te gaan maar ook verwachtingsvol over het jaar dat komen gaat. Ik hijs mezelf van de bank, loop naar boven, kijk naar de slapende lijven van mijn kinderen en voel weer wat een fijn gezin ik heb en hoeveel er te genieten valt van kleine dingen. Met dit gevoel val ik de eerste nacht van 2020 in slaap.
“Heb je het nieuws al gehoord?!” Op zondag 15 maart wordt mijn ‘zoete droom’ ernstig verstoord door een telefoontje van mijn leidinggevende. Ik kruip achter mijn computer met de werktelefoon naast mij en zit die zondag tot negen uur ’s avonds non-stop te mailen en bellen met collega’s. Als manager in de kinderopvang heb ook ik een cruciaal beroep. Hoe cruciaal blijkt wel als ik aan het eind van die week ruim vijftig uur heb gewerkt.
Mama, dat klopt niet wat jij zegt. Je bent geen goede juf.
Terugkijkend voelt de periode die volgt als een soort grijze wolk. Alsof er een ‘hap’ uit het jaar was genomen en er ‘ineens’ een paar maanden voorbij waren. Ook mijn man Milroy heeft een cruciaal beroep en kreeg weinig ruimte om thuis te werken. Het thuisonderwijs, kwam daardoor al die weken voor negentig procent op mij neer. Tussen het werk door ben ik juf en in die rol leg ik geduldig uit dat 500 ml minder is dan 1L. Met maatbeker en al probeer ik Sieger mee te nemen in de wereld van litermaten. Om aan het einde van mijn relaas te horen: “Nee hoor, mama, dat klopt niet wat jij zegt. Je bent geen goede juf.” Waarvan akte. Pas als op 8 juni de scholen weer helemaal opengaan, gaat voor mijn gevoel de zon weer schijnen.
Op 11 juni word ik veertig en het grote feest dat ik ooit voor ogen had, lijkt een absurd idee uit een ver verleden. Het wordt een picknick met zeven lieve vriendinnen, die voor mij niet alleen mijn verjaardag, maar ook een nieuwe start markeert. “De tweede helft van 2020 kan alleen maar beter worden!” Althans, zo voelt het op die dag.
Maar ook de rest van 2020 is te ‘kneuterig’ naar mijn smaak. Vakantie op een camping in Noord-Brabant en al die maanden nul mogelijkheden om spontaan weg te gaan. Ik voel mij een trekvogel die gedwongen wordt een huismussen-bestaan te leiden.
Tegelijkertijd merk ik dat er voor de kinderen veel voordelen aan zitten. Ik ben toch thuis, dus (bijna) altijd beschikbaar. Dat is fijn, omdat ik met al mijn aandacht bij Siegers eerste gesprekken met de kinderpsycholoog van de genderpoli kan zijn. Bovendien blijkt het een uitkomst voor Hidde, die de eerste weken op de middelbare school mijn dagelijkse begeleiding bij het plannen en maken van huiswerk écht nodig heeft.
Ik kijk hem verbaasd aan.
“We gaan vandaag de kerstversiering ophangen,” kondigt Milroy begin december behoorlijk stellig aan, als we op zondagochtend aan het ontbijt zitten. Ik kijk hem verbaasd aan. We zijn meestal niet zo vroeg met versieren. “Het jaar gaat echt niet sneller voorbij als je eerder in de kerststemming bent,” antwoord ik gekscherend. Maar nog voor ik mijn ontbijt goed en wel op heb, worden de dozen van de vliering gehaald.
Terwijl Sieger en ik de kerstboom versieren voel ik weer die melancholie opkomen die ik in december wel vaker voel. Hoe snel moesten de kinderen dit jaar ‘groot’ groeien. En wat hebben ze zich goed gehouden in alle gekheid! Hidde zag al zijn groep 8-festiviteiten geminimaliseerd en haalde zijn schouders op: “Ik ben toch gewoon met mijn vrienden en dan is het sowieso leuk.” En als Sieger na twee weken vakantie, afscheid neemt van de vakantievriendinnen zit hij net als de vorige jaren te huilen in de auto: “Ik ga ze zoooo missen! Dit was de leukste vakantie ooit!”
Wanneer voor de tweede keer de scholen dicht gaan, heeft Hidde het er aanzienlijk moeilijker mee. Vooral het voorlopig niet dagelijks zien van zijn net nieuw gemaakte vrienden valt hem zwaar.
Telkens hebben de kinderen mij laten zien waar het echt om gaat: hoe afgezaagd ook, het gaat er niet om waar je bent of wat je doet: het gaat erom met wíe je bent. Ik besef me dat mijn initiële gevoel van bijna een jaar geleden klopt: mijn gezin om mij heen maakte uiteindelijk heel veel weer goed.
Geen reacties