Neusje neusje

“Geef oma eens een kus.”
“Een knuffel dan?”
“Of een hand? Een boks? High five? Iets?”
“Quin, ik wil wel dat je opa en oma even gedag zegt!” Het is niet de eerste keer dat ik het hele riedeltje opdreun. “Neusje, neusje dan?” probeer ik nog.

Ben ik dat die dat zegt? Ik, die het zelf ook niet zo nauw nam met die etiquette? Ooit presteerde ik het om in een overvolle klas ‘jij’ tegen de conrector te zeggen. Mijn klasgenoten zakten van plaatsvervangende schaamte zowat door de grond. “Ik laat mijn respect wel op een andere manier zien, ” riep ik als puber stoer. Toen begreep ik die ophef niet, maar nu als moeder begrijp ik die schaamte helaas wel.

Quin zegt niet vaak op de gebruikelijke manier mensen gedag. Het liefst vind ik dat lekker eigenzinnig. Want ik leer hem ook dat zijn lichaam zijn lichaam is en dat niemand daar tegen zijn zin aan mag zitten. Blijkbaar voelt hij op zo’n moment heel sterk: ik wil dit nu niet. Niet op jouw manier in elk geval. Maar eigenlijk vind ik het soms gewoon een beetje gênant.

Ja, ook ik ben opgevoed met netjes een hand geven als je weggaat en bedankt-zeggen voor het plakje worst bij slager. Dat geef ik gráág door. Op school geeft Quin de juf ook altijd netjes een hand en mij daarna een kus en een knuffel. Gelukkig wel. Maar waarom mag hij niet vaker zelf bedenken en beslissen hoe hij iemand gedag zegt? Waarom zit ik er eigenlijk zo vaak bovenop en denk ik niet wat vaker: nou én?

Eigenlijk ben ik gewoon opgelucht als Quin in een onbewaakt moment per ongeluk wél een handje geeft en van weeromstuit “Bedankt voor het spelen!” roept als hij ergens weggaat. Het blijft toch heel ongemakkelijk om de ander afgewezen te zien worden. Als Rudolf Quin gedag zegt als hij gaat werken en geen kus krijgt, bijvoorbeeld. Nee, ook geen knuffel. En geen high five dus.

“Nee-hee.”
De afwijzing is bijna voelbaar. Soms wil je als moeder die pijn voor de ander wegnemen. Want geen kusje, betekent ondanks alles toch ook: geen lieve papa.

Maar waarom zou ik?
Hoe erg is het als mijn zoon ‘nee’ zegt tegen een ander?
“Maar ik wil wel neusje, neusje! Net als de pinguïns, hè papa?” Quin springt op van de bank. Zijn handen in de lucht.

Helemaal niet erg dus.

Wil je vanaf nu nooit meer een blog van de club missen? Sinds kort mail ik iedere zondag een nieuwsbrief met het weekmenu en alle artikelen die de week ervoor op de Club van Relaxte Moeders zijn verschenen. Als je ook nooit meer iets wilt missen, vul dan onderstaande formulier even in!