De kast

Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin vorig jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (13) en Tristan (11) hun vader na een jarenlange ziekte. 

Ding dong. Ik haast me van mijn bureaustoel de trap af, richting de voordeur, en sta oog in oog met twee stoere binken en een witte bestelwagen. Ze komen de kast leveren. 

De kast die de volledige zomervakantie onderwerp was van gesprek tussen mijn dochter en mij. De grote witte kleerkast die haar doet dromen van een leven als fashionista, haar spontaan deed beloven dat er nooit meer kleren zouden rondslingeren in huis en haar uren kostte om online samen te stellen. Die kast is nu geleverd en ligt, vijf minuten later, in tien dozen in mijn hal. Ik kijk naar de kast en tel in gedachten alle verdiepingen die hij nog naar boven moet. Met ons drietjes: ikzelf en twee groeiende adolescenten. Zonder de stoere binken van de meubelgigant. 

Ik ken op zijn minst zes buren die ik kan vragen om ons te helpen

Hulp is er voldoende. Elke vriendin die de kast die dag ziet liggen, biedt spontaan de hulp van haar partner aan (ik wil de rollende ogen en het lichte gekreun niet zien als die partner dat thuis te horen krijgt). Ik ken op zijn minst zes buren die ik kan vragen om ons te helpen met het opzetten van het gevaarte. Maar de waarheid is dat ik daar op dit moment genoeg van heb. We zijn met drie, we doen het met drie. Of dat gaan we toch allereerst proberen. 

De eerste stap is de kast naar boven krijgen. Eigenlijk zeg ik het fout, want het zijn er twee (zei ik al: fashionista?). Ik begin alvast met de kleine doosjes en lichte planken, telkens als ik een korte koffiepauze neem in de keuken, en nadien terug naar boven ga richting mijn bureau. Maar dan zijn de kleine pakketjes op, en blijven enkel drie loodzware gigantische dozen over. 

Mijn dochter fietste op die dag net iets sneller naar huis dan op alle andere dagen. Haar ogen blinken als ze aankomt en haar aanwinst ziet, het vuur dooft wat als ze pakketten weegt, maar ze stralen opnieuw als ik haar zeg dat we de pakketten ook kunnen opendoen en plank voor plank naar boven kunnen dragen. Dat doen we, en een half uurtje later zijn alle onderdelen in haar kamer, zijn ook de nodige schroevendraaiers en tangen op hun plaats, en heeft mijn zoon het eerste instructieboekje geopend. Ik zag hem nooit zo enthousiast over boekjes als over deze handleidingen. 

Ik zie mijn twee kinderen de lead nemen

Wat volgt is de opbouw van de kast. Verdeeld over drie dagen en volgens het klassieke patroon van de zelfbouwcyclus: van enthousiasme bij de start, tot wanhoop bij de eerste fouten, het herpakken van de moed na een pauze, en pure euforie wanneer iets  – zelf maar een klein stukje – rechtop staat. We zijn alle drie handige Harry’s, gelukkig. Als vanzelf neemt mijn zoon de leiding en laat mijn dochter hem betijen terwijl ze in stilte alle instructies die hij geeft dubbelcheckt. En ik, ik kijk ernaar, zie mijn twee kinderen de lead nemen, hoe we alweer iets voor het eerst met drie doen in plaats van met vier, en kijk even terloops naar de lucht en glimlach zachtjes.

Vandaag kan ik trots zeggen dat we de klus klaarden met zijn drieën. Dat er nu een 2,5 meter hoge kast – één centimeter minder hoog dan het plafond van mijn dochters kamer – in die kamer prijkt, en we nog steeds trots zijn telkens we er binnenkomen en het gevaarte zien staan. 
Het enige wat tot nog toe niet veranderde, is de rommel in huis. Ondanks de belofte om nooit meer kleren te laten slingeren, ligt het huis nog steeds vol met mijn dochters spullen. Daar moeten we nog even op werken.