Groot

Ingelise is moeder van drie kinderen (11, 9 en net 6). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

‘Mama, het vriendenboekje is klaar, ik heb alleen nog een pasfoto nodig,’ roept mijn dochter en ze schuift me het vrolijk gekleurde boekje van haar beste vriendin toe. Ik word altijd blij van deze traditie die in mijn jeugd al bestond. Terwijl ik met lijm en schaar aan de slag ga om een foto in te plakken, schiet mijn oog langs de verschillende vragen die ze in haar aandoenlijke meisjeshandschrift heeft ingevuld. (‘Lievelingseten: bamie’). De onderste regel is gereserveerd voor haar grootste wens. ‘Even groot zijn als andere kinderen,’ staat er.

Als ik die zin lees zakt een steen waarvan ik het bestaan was vergeten naar de bodem van mijn maag. Even groot als andere kinderen is ze zeker niet. Mijn middelste dochter is dat ene meisje in de klas dat op de klassenfoto ruim een kop uitsteekt boven de rest. Diegene waarvan mensen zich soms vragen of ze wel thuishoort in groep zes, en eigenlijk niet al naar de middelbare school zou moeten. Die nu al schoenmaat 39 draagt. Maar die vanbinnen toch echt een kind van negen is dat soms nog met poppen speelt en met één been in het sinterklaasgeloof staat.

Haar wens raakt me.

Haar wens raakt me zo omdat ik zelf vroeger ook dat meisje was. Mijn hele kindertijd en de puberjaren daarna had ik een bloedhekel aan mijn lange en – in mijn ogen te – grote lijf. Ik wilde me op school zo graag verschuilen in de meute, wat niet lukte want ik stak overal bovenuit. Onzeker en onhandig was ik, en daarmee gemakkelijk doelwit voor vervelende pestkoppen die zelf nog wachtten op hun groeispurt. Bovendien waren alle leuke kleren altijd te klein: die ene spijkerbroek die alle meisjes droegen, bleef bij mij tot mijn frustratie ver boven mijn enkels steken. Ik had het mijn eigen kind zo graag bespaard. Maar helaas blijken genen verdraaid hardnekkig.

Als ervaringsdeskundige weet ik gelukkig ook dat het goed komt. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik de voordelen begon in te zien van mijn lengte. Niet alleen kun je overal bij in de supermarkt, je wordt ook snel serieus genomen en hebt een natuurlijk overwicht. En plots waren mijn lange benen geen hindernis meer, maar werd er bewonderend naar gekeken bij het uitgaan. Maar het kostte mij wel heel wat jaren voordat ik me echt op mijn gemak voelde met mijn postuur.

Dan zie ik mijn dochter in haar kamer voor de spiegel staan in een rokje van vorig jaar. Het is aan de korte kant en spant net iets te strak om haar billen. ‘Die is te klein, leg die maar op de stapel voor de kringloop,’ werp ik haar in het voorbijlopen toe. Ze schudt vastberaden haar hoofd. ‘Ik vind hem nog leuk, hij is stoer,’ zegt ze terwijl ze zichzelf van alle kanten bekijkt en danst op een onhoorbare melodie. Zichtbaar tevreden loopt ze weg. Zag ik haar nou wiegen met haar heupen? Goed zo meisje, mompel ik in mezelf.