Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Haar vorige blogs lees je hier.
Het is half tien ‘s avonds en het licht in de slaapkamer van de tiener is nog aan. Morgen moet er een eerste groepsposter worden ingeleverd voor een project Engels en onze middle schooler is een gedeelte vergeten te maken. ‘Maak je niet druk! Het is goed genoeg,’ probeer ik nog, maar hij werkt stug door.
Als nuchtere Hollandse moeder was ik niet zo bezig met zijn schoolprestaties hier in Amerika. Als hij op een leuke school zou komen, met vriendjes om mee te spelen, dan zou ik daar al heel gelukkig mee zijn. Ik had wel gehoord dat het Amerikaanse schoolsysteem een stuk competitiever was dan het Nederlandse, maar daar zouden wij niet in meegaan.
De eerste weken op de nieuwe Middle School werd ons al snel duidelijk dat hier meer van elfjarigen wordt verwacht dan in Nederland. De druk op de leerlingen is voelbaar hoger. Alles wordt in het werk gesteld om zo vroeg mogelijk voor te sorteren op dat ene plekje op die prestigieuze universiteit. En het leek wel alsof onze elfjarige direct op de middelbare school terecht was gekomen. Zo stonden er op het rooster nieuwe vakken als science (oftewel wanneer mag ik explosies maken in het lab?), math (geen rekenen maar wiskunde) en history (geschiedenis en maatschappijleer en ook wat aardrijkskunde in één vak).
In Nederland was onze scholier al een ijverige leerling die graag goede punten wilde halen, hier bleef dat zo. Met frisse moed begon hij aan zijn nieuwe schoolcarrière. De nieuwe vakken vond hij interessant en best een uitdaging, maar de teachers waren behulpzaam en zijn medeleerlingen leuk en net zo leergierig. Maar dat huiswerk…. als een echte puber werd daar natuurlijk wel regelmatig over geklaagd. ‘Zoveeeeeeel homework! Ja echt zoveeeeeeel homework!’ Ook ik had best wat moeite met het vele huiswerk. In Utrecht was het na school afspreken op het schoolplein, maar hier ging iedereen direct naar huis om huiswerk te maken.
Op de eerste ouderavond ging het al snel over grades, oftewel cijfers. Het intranet van school verzendt alerts als je kind minder dan een 80% scoort op tests of als het huiswerk niet compleet of fout is ingeleverd. Zo kan er op tijd worden bijgestuurd. Ik vond het maar overdreven.
‘Sorry dat ik nog zo laat bel. Maar we hebben al een paar keer ge-sms’t waar de laatste input voor de poster blijft,’ hoorde ik vanavond om negen uur aan de andere kant van de telefoon. Het was de moeder van een klasgenoot. Niet alleen school, ook ouders dragen een flinke steen bij aan de schoolcarrière van hun kind. ‘Kun je het please zo snel mogelijk laten sturen door je zoon? Ik wilde me er eigenlijk niet mee bemoeien, maar nu moet ik toch echt even inspringen. Is ie al bijna klaar?’
‘Ik dacht dat ik alles had gedaan,’ stamelde hij na dat telefoontje. En nu zit hij dus de ontbrekende input nog snel te produceren. Zoveel ijver op de late avond, ik moet er stiekem wel om grinniken. Mijn nuchtere Hollandse kant vindt daar wat van. Alhoewel hij er niet echt last van lijkt te hebben en uiteindelijk toch nog relaxed ging slapen.
‘Maar wat vind je er nou van dat school alerts verstuurt over je huiswerk en je cijfers?’ vroeg ik hem onlangs toen het systeem aangaf dat hij zijn wekelijkse RocketMath was vergeten. ‘Prima want nu weet ik tenminste tussendoor hoe ik ervoor sta. En als ik elke week drie keer RocketMath doe krijg ik een betere grade.’
Daar zit ik dan met al mijn polder-oordelen. Wat ik zie als teveel druk, ervaart hij als hulp om zich te verbeteren. En die focus op het halen van goede grades is voor sommige kinderen simpelweg noodzaak voor een goede toekomst. Voor anderen zit het gebakken in de heersende prestatiecultuur van het land. En het blijkt eigenlijk heel goed te passen bij onze leergierige en competitief ingestelde zoon.
Piep piep! Vlak voor ik naar bed wil gaan, om half elf, hoor ik een bericht binnenkomen op zijn telefoon. Een foto van de poster. ‘Done!’ laat de dochter van de bellende moeder weten. Met een paar vrolijke emojis erbij.
Geen reacties