Gekke bek

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven. 

“Kijk eens naar mij! Nee, blijf nou even staan. Ja Guus, jij ook. Kijk eens hierheen, allebei! Nee, doe nou effe normaal… Hou die tong in je mond! Kunnen jullie nu niet eens heel even allebei gewoon lachen? Doe alsof je iets grappigs hoort! Ja nee, ook weer niet zo grappig. Lachen, maar dan zonder te bewegen! Blijf nou even staan, heel even lachen? Nee? Oke, laat ook maar!”

Mijn kinderen gaan gelijk weer hun eigen gang terwijl ik de 40 foto’s die ik zojuist heb genomen vluchtig bekijk. Er is er niet eentje bij waar ze allebei “normaal” op staan. Kijkt de een in de lens, heeft de ander haar ogen dicht. Staat Guusje eindelijk te lachen, lijkt het alsof Willem net een vlieg heeft ingeslikt. Zet mijn zoon een zeldzame glimlach op, besluit mijn dochter met haar linkeroog in haar rechter broekzak te kijken.

Normaal is blijkbaar een gekke bek geworden

Ik weet niet wat het is, maar het is tegenwoordig eenvoudiger om de stelling van Pythagoras te leren aan je hond dan om mijn kinderen “normaal” op een foto te krijgen. Sterker nog, “normaal” is blijkbaar een gekke bek geworden. Naast elkaar staan voor een foto lukt nog net, maar dan ook nog even lachen op commando is echt teveel gevraagd.

En dus scroll ik nu standaard door foto’s waar Shrek jaloers op zou zijn. Eigenlijk lukken alleen nog de foto’s die gemaakt worden in een onbewaakt moment, als ze niet doorhebben dat de camera op hen gericht is. Zodra ze weten dat er een foto wordt gemaakt, gaat het gezicht uit de plooi en transformeren ze binnen een nanoseconde in een clown.

Ook deze fase gaat voorbij

Boos worden werkt -uiteraard- niet, omkopen heeft helaas ook niet het gewenste effect. Volgens vriendinnen gaat ook deze fase voorbij. Sterker nog, deze fase schijnt eerst over te gaan in de fase dat ze helemaal niet meer op de foto willen. Dus tot die tijd “geniet” ik maar van de gekke bekken die ons nieuwe “normaal” zijn geworden.