Zucht

Lieve zit met haar vader op hun werkplek op zolder. Hij zit met een headset op vergaderingen te doorstaan, zij probeert met haar tong uit haar mond de stippellijntjes in haar schriftje met haar potlood te volgen. Stelletje werkpaarden.

Beneden is het domein van Pepijn en mij. We maken een puzzel. Klaar. We pakken de Electro. Simpel. We wagen ons aan een kleurplaat. Saai. We proberen vijf activiteiten in tien minuten, maar we vinden niks echt leuk. Pepijn wil een hut maken, maar verzucht dat die altijd in elkaar zakken. Zijn schoudertjes hangen en hij trekt een pruillip. ‘Kom,’ zeg ik, ‘ik ga pittenzakjes naaien. Dan kun je die gebruiken om de dekens mee op te hangen.’

Hij zit naast me aan de grote tafel. Zijn elleboog leunt op tafel, zijn hand ondersteunt zijn kin.
“Stom hè? Het coronavirus?” zeg ik terwijl ik de draadjes van een zakje afknoop. Eén pittenzakje is klaar. Ik heb alweer geen zin meer.  
“Ja. Stom. En saai. En niet leuk,” zegt hij. Ik knik.
“Wat mis je het meest?”
“School en mijn genootjes. En kroelen.” Zijn arm ligt nu op tafel en hij laat z’n hoofd erop rusten.
“Wie zou je nu het liefste willen kroelen?”
“Pepe en meme (Vlaams voor opa en oma). En opa en oma,” zucht hij. Ik zucht ook.
“Ja, dat wil ik ook.”

We hebben het over dat er ook leuke dingen zijn. Dat het ook gezellig is om veel samen te zijn en te spelen met de kinderen op het plein. Dat het gelukkig lekker weer is en ze vandaag alweer een ijsje mochten. Tenminste, ík heb het daarover. Pepijn niet. Die is net als zijn ijsje van vanmiddag vloeibaar over de tafel gesmolten. Ik zoek naar waar zijn oogjes van oplichten. Van het samenspelen? Het filmpje kijken ’s ochtends? IJs eten? Maar mijn vrolijke stuiterbal stuitert even niet meer.

“Stel dat jij de baas was van heel Nederland. Wat zou je dan tegen alle mensen zeggen?”
“Dat ze allemaal snoep moeten kopen en aan mij moeten geven.” Even gaat hij rechtop zitten.
“Kom, we gaan gewoon nóg een ijsje pakken,” zeg ik.