Bepalen

Inge is getrouwd en moeder van een zoon van elf en een dochter van vijf. Wat ze als weerbaarheidstrainer aan kinderen en hun ouders probeert mee te geven, vergeet ze zelf nogal eens toe te passen.

Zora kijkt me al een minuut of vijf stuurs aan. Zonder met haar ogen te knipperen en met haar armen over elkaar. Ik probeer geduldig te zijn en leg het haar nog keer uit.

Dat ik wéét dat ze het heel lastig vindt als anderen voor haar bepalen. Dat ik zie dat ze echt graag zelf wil bepalen, en dat ze dat ook heel goed kan, maar dat ze soms toch écht naar mij moet luisteren. En moet doen wat ik zeg. Heel veel mag ze wel, heel veel bepaalt ze zelf, maar soms bepaal ik.

Vanaf dat Zora klein is, laat ze zich door niets en niemand iets vertellen. We hebben nu al een half uur een strijd over het eten van een bruine boterham. Zora heeft namelijk bedacht dat ze geen bruin brood meer wilt eten. Of, zodat ze tóch nog de controle heeft, dat ze de boterham tergend langzaam naar binnen werkt. Hoe harder wij zeggen dat ze door moet eten, hoe langzamer zij gaat eten.

Soms heb ik het er helemaal mee gehad. Zoals nu. Uit frustratie en machteloosheid heb ik geroepen dat als ze nou niet dooreet dat ze dan nóóit meer iets lekkers mag. En nóóit meer op haar tablet.

En nu zitten we op de bank en praten we erover.
‘Snap je dat, Zora?’
Ze knikt.
‘Dus soms zeg ik nee, en soms zeg ik dat je iets moet. Ook al vind je dat lastig.’
Ze knikt nog een keer. Na altijd even stoïcijns.  
‘…’
Ik merk dat het gevoel van radeloosheid zich weer in mijn buik nestelt. Het gevoel dat ik soms echt niet meer weet wat ik nog moet doen of zeggen. Dat dat gevoel dan als een vuurbal naar buiten komt. Dat ik dan boos word en dat ik dan dingen zeg die ik helemaal niet wil zeggen.
Ik adem nog meer eens heel diep in en blaas mijn lucht heel langzaam weer uit.

‘Dus je eet nu eerst een bruine boterham.’
‘En daarna?’ vraagt Zora zachtjes.  

Nu is het mijn beurt om haar stuurs aan te kijken en sla mijn armen over elkaar. ‘Ik wil heel graag een kopje thee met een koekje!’ zeg ik zelfverzekerd.
Zora kijkt me lachend aan. Haar ogen vragend.
‘Nu bepaal jij, mama!’ roept ze blij.