Moederdagblues

Ik had ze al een keer of drie geroepen. Hij keek niet eens op van zijn telefoon. Zij kwam uiteindelijk moeizaam sjokkend op me afgelopen. ‘Welke vind je mooier, deze of deze?’ Ik keek mijn tienjarige dochter verwachtingsvol aan en tilde de twee kettinkjes met mijn duim en wijsvinger op. Ze haalde haar schouders op en draaide zich weer om. ‘We doen ze alle twee,’ zei mijn man. Bij de kassa zei het meisje opgetogen dat er vijftien procent moederdagkorting op de sieraden zat. Ik glimlachte. Daarom koopt ‘ie ze ook, wilde ik zeggen, maar ik slikte het in.

Op de Maastrichtse hotelkamer keken we even later The Voice Kids. Tijdens elk reclameblok zag ik een eindeloze hoeveelheid bloemenreclames waarin moederdag en de bijzonderheid van de moeder werd benadrukt. Ik herinnerde hoe ik een paar jaar geleden op de tweede zondag van mei passief agressief mijn eigen roereieren had staan klaarmaken. De dag deed me niks, dacht ik, tot ik niks kreeg. Omdat ze op school niks hadden gekleid, gevouwen, geschreven of geborduurd. Omdat ze hun zakgeld niet uit willen geven aan een geurkaars, bosje tulpen of doos bonbons, omdat mijn man niks deed met ‘een door de commercie bedachte dag.’ 

Sinds de passief agressieve eieren zorgt mijn man dat ik wel elk jaar iets van hem krijg. Dat is natuurlijk leuk, maar ook irritant want het voelt ook vervelend dat ik hem min of meer heb verplicht om mij op een bepaalde dag in het zonnetje te zetten. Terwijl ik oprecht vind: moeder ben ik elke dag, dat was mijn eigen keuze, niemand hoeft me daar dankbaar voor te zijn. Ook niet op moederdag. Dat komt later wel, als mijn kinderen hun eigen was moeten doen, hun eigen maaltijden moeten koken, als ze misschien zelf kinderen hebben. 

En dus liet ik vanochtend mijn dertienjarige zoon in bed liggen, ging mijn man een rondje fietsen en liet ik zelf de honden uit. Daarna kwam ik thuis, zag de puinhopen op tafel, ademde in, plukte ik mijn dochter achter de iPad vandaan, gaf haar een net perssinaasappels en bakte twee pistoletjes. We aten en dronken in de zon, ze schoof ze me een vel van mijn eigen briefpapier toe met de tekst ‘voor de allerliefste moeder dier bestaat.’

Toen mijn tiener anderhalf uur later uit bed kwam, gaf hij me zoals elke willekeurige andere dag – een goedbedoelde beuk, noemde me dikkie, ouwe en broer, vroeg wat we ’s avonds gingen eten, zei dat couscous tantoe-vies was, meldde dat de melk op was en zette het lege pak terug in de koelkast en deed hetzelfde met de chocopasta. Hij deelde vervolgens mee dat hij ging gamen. Ik zette koffie en ging weer in de zon zitten. 

Tegen alle moeders (en speciaal die van tienerjongens ;-)) die toch een bittere teleurstelling proeven vanwege geen ontbijtje, lelijke frutsel of bosje tulpen wil ik zeggen: niet alle kinderen zijn superattent. Dat maakt hen niet minder leuk of lief, het maakt jou geen mindere moeder. Laat je niet gek maken door al het moois dat je vandaag voorbij ziet komen op de socials. Kluts zelf je ei. Maak een wandeling (in je eentje). Drink thee, koffie en wijn. Ga in bad. Knuffel en wees trots. Je bent moeder van kinderen die totaal zichzelf zijn. Die geen enkele verplichting voelen. Hoe tof is dat?