‘Heeft u het mailtje al gezien?’ vraagt de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Nee nog niet,’ zeg ik terwijl ik probeer te verdoezelen dat ik om dit tijdstip nog in bed ligt. Het is elf uur ’s ochtends en na corona en de griep heeft nu een willekeurig overgeefvirus me in zijn greep. Ze lijkt er niks van te merken en draait haar ingestuurde riedeltje af. ‘We stoppen per direct met zwemles op de locatie waar uw zoon lest. De juf is langdurig ziek en door personeelstekort kunnen we dat niet opvangen.’ Tot dit moment waren wij van die geluksvogels die deze uitdaging alleen in de krant en op het nieuws voorbij zagen komen. We stonden niet zelf stil voor de Ketheltunnel omdat de toezichthouder ziek was. En we misten niet onze vakantievlucht door de chaos op Schiphol. Maar nu krijgen ook wij ons portie.
Ondanks de misselijkheid schiet ik meteen in de actiemodus. Want er zijn zwembaden in de buurt genoeg. Maar blijkbaar zijn er nog veel meer kinderen die niet zelf weten hoe ze boven water moeten blijven. Na een half uurtje bellen is het duidelijk: een wachtlijst van vijf maanden is de absolute uitzondering, acht maanden is het nieuwe normaal. We kunnen wel overstappen naar een stad verderop. Maar dan moeten we met de auto. Dat kost meer tijd, moeite en geld en het lukt me in deze gemoedstoestand niet om dat te accepteren.
Dus sta ik ’s middags niet alleen lijkbleek maar ook chagrijnig op het schoolplein. ‘Maar mam,’ reageert Benja, ‘dat is toch juist beter? Dan kan ik na school lekker even in de auto uitrusten voordat ik moet zwemmen. En van die sterrenkoekjes eten. Mmmm.’ De volgende dag voeren we het nieuwe plan direct uit. Na zijn eerste zwemles in het nieuwe bad zit hij met gerimpelde vingers, waterige ogen en gel-loze haren achterin de auto te kletsen. ‘Gelukkig hebben ze hier wel een zwembad waar ik kan staan,’ zegt hij terwijl ik ‘50’ op de borden verderop boven de snelweg zie knipperen. ‘Oh en later word ik trouwens elke dag wat anders. Op maandag ga ik op de vrachtwagen werken, op dinsdag op de tractor, op woensdag op de bosmachine en op donderdag werk ik in de tuin. Ik moet nog even nadenken over vrijdag. Misschien kok. Of nee, dat toch niet. Ik weet het nog niet,’ besluit hij zijn betoog als we aansluiten in de file.
Ik draai me naar hem om en kijk naar zijn vrolijke koppie. ‘Oké Benja, we gaan nu kijken of een carrière als zanger wat is voor de vrijdag,’ zeg ik terwijl ik de volumeknop omhoog draai en we samen meeblèren met Leef van André Hazes. Daarna volgen de Snollebollekes en als Mart Hoogkamer als we uiteindelijk voor de deur staan nog aan het zwemmen is in Bacardi Lemon, wachten we met uitstappen tot het nummer is afgelopen.
Waren we allemaal maar zo flexibel als Benja. Dan was mijn dag een stuk gezelliger geweest en hadden we waarschijnlijk ook nog het personeelstekort opgelost.
Geen reacties