Lees

Familieverhaal

Openhartig blog van Miloe. Ze deed een workshop ‘familieopstellingen’ en ontdekte welke invloed het verhaal van haar familie op haar (moederrol) heeft.

‘Ik begin vandaag met een visualisatieoefening.’ Trainer Els kijkt glimlachend de kring rond. Ik glimlach nerveus terug. ‘Wat doe ik hier op deze maandagochtend’, zoemt er door mijn hoofd. ‘Waarom zit ik niet gewoon achter mijn laptop stukken te tikken?’ Al lang wilde ik een workshop familieopstellingen volgen, maar toen ik me er eindelijk voor had aangemeld, zag ik er als een berg tegenop. Want familie is kwetsbaar en een opstelling kan dingen aan het licht brengt die al jarenlang zorgvuldig zijn weggestopt. ‘Zet beide voeten op de grond en sluit je ogen,’ zegt Els. ‘Stel je voor dat je familie in een rij achter je staat. Je ouders achter jou, daar achter hun ouders. Jij leunt tegen je ouders aan, je ouders dragen je, en zij worden weer gedragen door hun ouders.’ Mijn ademhaling versnelt, ik voel onrust. Leunen is niet mijn sterkste kant.

Als ik mijn ogen open, lijkt het licht in de ruimte feller. Het geluid van de langsrijdende tram snerpt in mijn oor, de andere mensen in de kring voelen dichterbij. Els stelt voor dat iedereen zich even voorstelt en vertelt waarom hij of zij vandaag meedoet. De vrouw tegenover mij begint. Als ze haar mond open wil doen, begint ze te huilen. Haar verhaal en pijn zijn zo intens, dat we allemaal mee snikken. Iedereen die zich daarna wil voorstellen, wordt emotioneel. De ene pijnlijke gebeurtenis volgt de andere op. Alle maskers zijn afgevallen. Het blijkt een voorbode voor de rest van de dag. Ik heb zelden zo vaak een doos tissues zien rondgaan. En zelden was het me zo duidelijk dat we allemaal een familieverhaal met ons mee dragen dat we bijna aan niemand laten zien. Het zit verstopt achter een glimlach, een carrière, de muren van onze huizen, achter grapjes, verwijten en oordelen.

Familieopstelling

Volgens Els laat een familieopstelling zien hoe je bent verbonden met de personen en gebeurtenissen in je familie. ‘Elke familie heeft een verhaal, en dat heeft effect op je verleden, heden en toekomst.’ Ze gebruikt de metafoor van een fontein. ‘Het water stroomt vanuit de bovenste bak naar de bakken eronder. In een familiesysteem heeft iedereen een eigen bak, je ouders staan boven jou in de bak, hun grootouders daar weer boven. Stijg je als kind om wat voor reden dan ook op naar de bak van je ouders, dan stroomt de fontein niet meer. Dat heeft niet alleen invloed op jou, maar ook op je eventuele kinderen die in de bak onder je staan.’

Als ik ’s middags aan de beurt ben voor mijn opstelling vraagt Els op wie ik zo boos ben. Ik schiet in de lach. Boos? Ik? ‘Ik ben nooit boos,’ antwoord ik stellig. Ze vraagt het opnieuw. Ik aarzel. Snap niet goed waar ze op doelt. Kom ik soms boos over? Els laat het rusten en geeft de andere deelnemers een rol in mijn familieverhaal. De mensen die mijn ouders, grootouders en mijn tienjarige zoon spelen, zoeken op gevoel een plek in de ruimte. Els geeft hen opdrachten, zij vertellen hoe dat voor hen voelt. De deelnemer die mijn zoon speelt, wordt door Els in een hoek gezet. ‘Jij bent hier nog te jong voor,’ zegt ze gedecideerd. ‘Ga maar buiten voetballen.’ Pas aan het einde van mijn opstelling mag hij binnen komen. ‘Je hoeft mijn last niet te dragen,’ vertel ik hem met onvaste stem. Zijn schouders zakken. Zijn gezicht ontspant. ‘Omhels hem maar,’ zegt Els. ‘Jouw armen over zijn schouders, zijn armen om jouw middel. Jij bent zijn moeder. Hij is jouw kind.’

Een paar dagen na de workshop realiseer ik me een paar dingen. Mijn moeite met leunen, met ontvangen heeft veel te maken met mijn moeite om kind te zijn. Vroeger en nu. En Els had niet helemaal gelijk met haar vraag. Ik was niet boos. Ik was woedend. Over de scheiding van mijn ouders. De ruzies vroeger. Mijn grootouders en hun oorlogstrauma. Mijn eigen invoegende, aanpassende, te volwassen rol. Over dat wat er niet was. Die woede uitte zich nooit in stemverheffingen of opstandig gedrag. Ik sloeg niet met deuren, zocht en maakte geen ruzie. Ik hield het binnen. Steeg op in de fontein en sloot mezelf op in een andere ruimte, of in mezelf. Terugtrekken was – en is nog steeds – makkelijker dan voelen, maar het zet me wel op slot. Het zorgt dat de fontein niet stroomt. Ik besef dat ik niet weg kan lopen van mijn familieverhaal, het hoort bij me. Dat accepteren geeft gek genoeg lucht. En alhoewel ik al lang volwassen ben, voel ik me sinds de opstellingendag ineens meer kind van mijn ouders. En dat maakt me ook meer moeder van mijn kinderen.

Els van Steijn schreef het boek ‘De fontein’ vind je plek. www.elsvansteijn.nl

 

miloe

Over Miloe

Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (9) en Nina (6).  Je kunt Miloe ook volgen op Facebook.

In ons nieuwste boek Die andere moeders doen ook maar wat staan ook een aantal columns van haar.

 

Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
 

Ja, ik wil de nieuwsbrief van de Club van Relaxte Moeders graag ontvangen!

* indicates required




Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter