Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (19) en Teun (13) en getrouwd met Henno. Met Teun bezoekt ze regelmatig het theater. Afgelopen week gingen ze naar de voorstelling Emoji Explosie.
We hadden flink in de file gestaan maar gelukkig waren we nog op tijd. Tien minuten voor aanvang liepen we theater de Meervaart in voor de voorstelling Emoji Explosie. Wat maar goed was ook, want de voorstelling begon al voordat de voorstelling begon. Terwijl we in de foyer klaar staan om de zaal in te gaan horen we een schril fluitje en zien we een man in trainingspak op ons afkomen. ‘Twee keer fluiten is bewegen!’ roept hij. Het blijkt meester Arend te zijn. Een chagrijnige, best wel enge, gymleraar.
Het podium is omgetoverd tot gymzaal.
Na een (nogal hilarische) tirade van een paar minuten en wat uitleg over wat te doen bij één, twee of drie keer fluiten mogen we de zaal in. Het podium van de Blauwe Zaal is omgetoverd tot gymzaal. Hoewel we vaste plekken hebben wordt gevraagd of de kinderen zoveel mogelijk vooraan willen gaan zitten.
Meester Arend buldert nog even door als we allemaal zitten (‘Stilzitten maakt dom!’) en schuwt niet om ‘grote mensen’-taal te gebruiken in deze voorstelling die vanaf acht jaar te bezoeken is (‘De gymzaal is equivalent aan de echte wereld’), wat deze voorstelling voor zowel jong als oud aantrekkelijk maakt. Sommige grappen komen vooral bij het oudere publiek aan, sommige resoneren meer bij de jonkies.
Naast meester Arend (gespeeld door Paul R. Kooij), gaat het in dit verhaal vooral over Mo (gespeeld door Ayisha Siddiqi). De gymles is voor haar een verschrikking (herkenbaar voor de twee jongens die met mij mee waren) en de gymleraar haar worst nightmare. Maar waar Mo in de gymles wordt afgeschilderd als het sukkeltje van de klas, is ze ’s avonds in haar eigen wereld, de gamewereld, de held en stevent ze af op het hoogste level waar ze de eindbaas ontmoet (die ook weer gespeeld wordt door Paul R. Kooij).
Ik voel me soms de sukkel die de game-taal niet spreekt.
In het stuk switch je steeds tussen de wereld van het gymlokaal en de game-wereld. Als de grote lichten van de ‘gymzaal’ uitgaan en de neon-lichten aan, hoor je kinderstemmen die met elkaar praten, zoals je kinderen doen als ze online in een game met elkaar chatten (‘ik moet gaan man, mijn moeder zegt dat ik moet stoppen’, ‘ik ga even wat te snacken pakken’). Waar de kinderen soms misschien vraagtekens hebben bij het taalgebruik van meester Arend voel ik me soms de sukkel die de game-taal niet spreekt.
Het stuk duurt een uur. In dat uur word je van de ene wereld in de andere geslingerd. En gaat Mo in beide werelden van de ene emotie in de andere. Met de boodschap dat iedere emotie er mag zijn, dat je niet alles alleen hoeft te doen, en dat je af en toe de dingen van een afstandje moet bekijken. Voor ons ouders vind ik het stuk overigens ook wel een goede spiegel om ook eens met een andere blik naar het gamende kind te kijken. Wat nou als die gamewereld waar je kind zo graag in verdwijnt de plek is waar hij de waardering krijgt die hij ergens anders mist?
Ook naar Emoji Explosie?
Emoji Explosie is een voorstelling voor 8+. De voorstelling speelt tot en met 23 februari op verschillende plekken in het land. Kijk hier voor meer info, de speeldata en de tickets.
Geen reacties