Boos

“Beloof je dat je niet boos wordt?”
O help. Ik geloof niet dat in de gehele geschiedenis der mensheid die zin ooit werd opgevolgd door een vrolijke mededeling. Beloof je dat je niet boos wordt? Ik vind jou echt veel leuker dan al die andere mensen hier. Beloof je dat je niet boos wordt? Ik heb per ongeluk tien zakken chips besteld, in plaats van één.

Als-ie uitgesproken wordt door je man, dan doet hij het al dik twee jaar met de buurvrouw. Als-ie uitgesproken wordt door de vakkenvuller, dan is de chips op. En als-ie uitgesproken wordt door je kleuter die beteuterd naar de grond kijkt, dan heeft-ie iets gedaan wat niet mocht. Iets waar je normaal dus boos om zou worden.

Meteen sta ik op scherp. Ik scan de ruimte om hem heen om te kijken of ik iets opvallends zie. Staan de planten nog in de vensterbank? Steken er lege snoeppapiertjes uit een kussensloop? Is de bank ondergetekend? Ondergeplast? Ondergekotst? Ik zie niets.

Ik kijk naar Pepijn die heel sip en schuldbewust staat te kijken. Ik vind het echt een moeilijke vraag, beloven dat ik niet boos word. Alsof ik m’n emoties bewust kan kiezen en uitschakelen. Kon ik het maar. Misschien heeft hij iets kapot gemaakt wat me heel dierbaar is, kan ik dan meteen de switch maken van gekwetste vrouw naar begripvolle moeder? Het lijkt me een emotiespagaat waar ik niet lenig genoeg voor ben.

Dus doe ik wat me het makkelijkst lijkt: ik beantwoord de vraag gewoon niet. In plaats daarvan zak ik door mijn hurken en probeer ik hem aan te kijken. ‘Vertel het maar,’ zeg ik. Ik doe m’n best het zo begripvol mogelijk te laten klinken en zet me schrap voor wat er komen gaat.

‘Ik heb deze meegenomen van de juf,’ zegt hij zachtjes. Hij friemelt met zijn handje in zijn broekzak en haalt er een houten kraal uit. ‘Ik vond ‘m zo mooi, toen heb ik ‘m stiekem gepakt.’ Hij kijkt me met z’n grote ogen aan. Z’n onderlip bijna weer in pruillipstand. ‘Ik heb een beetje de verkeerde keuze gemaakt,’ zegt hij dan.

Ik word niet boos. Ik knuffel ‘m helemaal plat.