Een nieuw ritme

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Moet je nu alwéér werken?’ Sinds ik begin dit schooljaar zelf als juf werk, moet ons hele gezin wennen aan een nieuw ritme. Waar ik voorheen elke dag op mijn gemakje de kinderen naar school bracht en weer ophaalde, race ik nu om half acht ’s morgens de deur uit en kom ik tegen zessen weer eens thuis. ‘Ik wil dat jij me vandaag naar school brengt’, piept mijn dochter er met een zeurderig stemmetje achteraan.

‘Morgen weer’, antwoord ik monter en ik geef een kus op haar kruin. Terwijl ze een pruillip trekt, trek ik de deur achter me dicht en steek nog even mijn tong uit naar mijn kleuter. Ze trekt een gek gezicht en met een handkus spring ik op mijn fiets.

Precies niets gaat op routine

Een kleine twintig minuten later stap ik de stille school binnen. Na drie weken begint het aardig te wennen. Ik weet hoe het kopieerapparaat werkt, waar de kopjes staan, welke collega in welke klas staat en waar ik moet zijn als de pennen op zijn. Toch gaat nog precies niets op routine.

Als ik voor de klas sta, veeg ik per ongeluk met mijn mouw alle zorgvuldig opgeschreven woorden uit. ‘Ja, het bord is súpergevoelig!’ Bij het buitenspelen valt de deur opeens in het slot, ‘oh ja, die moet altijd op de haak’. Tijdens het uitdelen van de rekenwerkboeken ben ik helemaal in de war omdat er opeens verschillende versies zijn, ‘nee joh, ze kunnen het boek ook omdraaien’. En als ik met de volste overtuiging David Ricardo noem, ligt de hele klas in een deuk.

Hoe zou het met mijn eigen kinderen zijn

Op de fiets naar huis maakt mijn brein overuren. De spellingles had beter gekund als ik meer tijd had gehad. Die ene activiteit met tekenen was een beetje rommelig. Voor morgen moet ik de schrijfles nog voorbereiden. Hoe ga ik ervoor zorgen dat ze alle 26 nog sneller klaarzitten na een leswissel? En oh ja, ik moet straks echt nog leren voor mijn eigen rekentoets. Hoe zou het eigenlijk met mijn eigen kinderen zijn?

Bijna zes uur, ik trap nog even stevig door terwijl al mijn gedachten over elkaar heen tuimelen. ‘JUF MARLOEEEES!!!!’ Ik stuur bijna de bosjes in als ik opeens vanuit een autoraam een hoofd zie met twee zwaaiende armen. ‘Ha David’, zwaai ik enthousiast terug. Of was het toch Ricardo?